South Vietnam

Xin chào! (uitspraak: sin jòw)

Inmiddels vertoeven we alweer een week in Vietnam, waarin we al weer HEEL VEEL gezien en gedaan hebben. Daarom weer een lekker uitgebreid verslag, dus neem de tijd. :p

Dag 92 - dinsdag 4 maart
Wat ga je doen als je welgeteld 1 ochtend in Bangkok te besteden hebt? Juist ja, als eerste in een tuk tuk (uitspraak: toek toek). In dit typische Thaïse vervoersmiddel lieten we ons naar het grote paleis brengen. We hadden niet de planning om hier naar binnen te gaan, en daar waren we ook niet op gekleed, maar we hadden gedacht het paleis van de buitenkant wel te kunnen zien. Mooi niet dus. Zo slim zijn ze wel! We hadden niet genoeg Baht gepind om én kleding te huren én entree te betalen, dus gingen we naar een andere bezienswaardigheid: Wat Pho. De tempel is prachtig, maar het gaat hier vooral om de immens grote Buddha, 46 meter lang en 15 meter hoog. Aangezien ik niet helemaal gekleed was op een tempelbezoek kreeg ik een uiterst charmante knalgroene badjas aan. Dress to impress for the Big Buddha. ;-) Na een bezoekje aan een soort antiekmarkt, ongelofelijk wat men nog weet te verkopen, liepen we op goed geluk terug naar het hotel. Vanaf daar gingen we met de taxi naar het andere vliegveld van Bangkok, Don Muang. Vanaf daar vlogen we om 16.00u naar Ho Chi Minh stad, Vietnam. Een vlucht van anderhalf uur, voor ons voelt zo'n vlucht al een beetje als "even" in de bus stappen. Na Nadi, Auckland en Bangkok werd Ho Chi Minh City, het vroegere Saigon, onze vierde (wereld)stad in 1week. Voor Vietnam hadden we een Visum On Arrival (VOA) geregeld. Dat wil zeggen dat we in NL al een brief van de Vietnamese ambassade hadden gekregen met toestemming om tussen 4 maart en 4 april in het land te zijn. Deze brief, een formulier met persoonlijke gegevens en een pasfoto hadden we al 3maanden bij ons en zorgvuldig bewaard. Je zou dus zeggen, dat visum is zo gepiept. Het probleem was de betaling. Je moest cash betalen in Amerikaanse dollars of Vietnamese Dong, geen van beide hadden wij logischerwijs op zak. Maar er was een ATM (pinapparaat), dus probleem opgelost zou je denken. Helaas, onze beide pinpassen en credit cards werkte niet in deze automaat. En toen sloeg de stress toch wel toe? Wat nu? Enkele anderen hadden hetzelfde probleem, maar toch. Ik dacht.. eerst maar eens die papierwinkel afgeven, zonder te zeggen dat we geen cash hadden, en zorgen dat ze dat visum in ons paspoort plakken. Als die er eenmaal in zit, zullen ze per se willen dat je kunt betalen en dan hebben ze vast wel een Plan B. En dat bleek te kloppen. Ik mocht door de douane zonder paspoort en visum om geld te pinnen in de arrivals hal. Feitelijk was ik dus illegaal in Vietnam. Jelle moest bij de visumafgifte blijven. Een man die ook niet kon pinnen bij de visumafgifte kwam ik op de trap tegen en hem was het bij die andere ATM wel gelukt. Dat geeft de burger moed. Dus stormde ik de trap af naar die specifieke ATM, maar zonder succes. Hij deed het weer niet! Net toen ik de moed op wilde geven zag ik in mijn ooghoek een klein mastercard logo, nog een ATM. En thank god, kon ik geld opnemen! 3 miljoen Dong zelfs! Klinkt veel, maar het is maar €100,-. Voordat ik de trap weer opvloog checkte ik snel of onze tassen nog wel op de band lagen en dat was gelukkig zo, al lagen ze er wel een beetje moederziel alleen bij. En zo konden we dan eindelijk Vietnam in! We deelden een taxi met 2 Belgen die we bij de visumafgifte ontmoet hadden. Eenmaal uit de taxi, hebben we nog zeker een halfuur met onze backpack gesleept op zoek naar het hotel. Ho Chi Minh is zo hard gegroeid, dat de mensen werkelijk in de kleinste straatjes en steegjes wonen! En ons hotel zat ook in zo'n steeg, een alley genoemd. Onze kamer bevond zich in het nieuwste gebouw van het Blue River Hotel, dat door een grote familie gerund wordt. Allemaal even vriendelijk. We dropten de backpacks en gingen op zoek naar iets te eten in de drukke straten van District 1. Van lekker eten en drinken kan ik onwijs genieten, maar van de drukte op straat hier helemaal! Je ziet echt de gekste dingen, heel veel scooters, straatverkopers, verdwaalde toeristen.. 1 grote bezienswaardigheid!

Dag 93 - woensdag 5 maart
Ik ben om zes uur klaarwakker, misschien toch een jetlagje? ;-) Na een pannenkoek als ontbijt en lekkere Vietnamese koffie gaan we vandaag Ho Chi Min stad verkennen. Als eerste lopen we naar de Ben Thanh market, een grote markt met groente en fruit, kleding, maar natuurlijk ook veel toeristische dingen. Alleen het lopen er naartoe is overigens al een hele beleving, want de straat oversteken is hier een hele onderneming. De beste manier is beginnen met lopen en dan ook vooral in hetzelfde tempo doorlopen en er maar vanuit gaan dat de scooters je ontwijken. Zeker niet stoppen, want dan kom je nooit aan de overkant. Er verongelukken in Ho Chi Minh jaarlijks ongeveer 1000 mensen in het verkeer. Schokkende aantallen en oppassen dus. Bij de Ben Thanh market zoeken we voor Jelle nieuwe boxershorts aangezien hij er nog maar 3 had waar geen gaten in zaten. ;-) En dan verzeil je in het spelletje dat afdingen heet. Je moet zeker de helft van de prijs afdingen en als het even lukt nog meer dan de helft! De boxershorts gingen uiteindelijk voor 40% van de originele prijs mee. Well done! Daarna volgde hetzelfde spelletje voor een zonnebril, een bijna-echte Rayban voor Jelle. :-) We vervolgden onze route naar het Reunification Palace, het regeringspaleis. Het mooiste vonden we hier de bunker, waar nog het originele kantoor van de president te zien was met gedetailleerde kaarten uit de Vietnam-oorlog en het telecommunications centre (oude typmachines en radio's). Op het dak stond ook nog de helicopter waarmee de president mee vervoerd werd. De volgende stop werd het War Remnants Museum. Ik zou bijna zeggen dat dit "helaas" een onvergetelijke ervaring is, omdat er gruwelijke dingen te zien waren van wat er in de oorlog is gebeurd. Vooral het "Agent Orange" heeft ons aangegrepen. Agent Orange is de naam van een bepaalde chemische stof die de Amerikanen over Vietnam gesproeid hebben om zoveel mogelijk kapot te maken. Veel mensen die hier toen mee in aanraking zijn geweest, ondervinden hier nog steeds de gevolgen van, maar nog erger is dat zij ook kinderen krijgen die hier slachtoffer van zijn. Misvormde armen, niet volgroeide lichaamsdelen, open gehemeltes, huidziektes, psychische problemen. Het één nog erger dan het ander. En het gevolg van iets dat amper 40jaar geleden gebeurd is. Bizar. Al met al één van de indrukwekkendste musea waar ik ooit geweest ben. De volgende highlight werd de Jade Emperor Pagoda. Een tempel die van buitenaf niet zo spectaculair lijkt, maar binnen iets heel mysterieus heeft. Het mooie was ook dat dit geen toeristenmekka is met entreegelden en bewaking, maar voor iedereen toegankelijk en we zagen ook meerdere locals hier bidden. De geur van wierrook, het vele goud, buddha's en beelden. Heel bijzonder. Inmiddels hadden we wel genoeg gelopen en namen we een taxi naar het Sheraton Hotel, POEPIE-sjiek! Met een rooftopbar op de 23e etage en daar kwamen we voor. Net op tijd voor de sunset, al is die met zo'n laag smog boven de stad toch minder spectaculair dan in Nieuw-Zeeland. We belandden stom toevallig in het Happy Hour; Cocktails with a view dus! Ik probeerde een Bloody Mary, altijd al willen weten hoe dat smaakt, maar ik snap inmiddels waarom die cocktail Bloody Mary heet: VIES! Voor ons avondeten liepen we naar Nha Hang Ngon. Dit is een soort open lucht restaurant waar aan de zijkanten allemaal "koks" staan die hun eigen specialiteit bereiden. Voor ons werd het de hoogste tijd om Pho te proberen, Vietnamese noodle soep. En dat was LEKKER! Echt heerlijk! De loempia's trouwens ook. ;-) Na het eten gingen we met de taxi moe maar voldaan naar huis. En dat was pas de eerste dag in Vietnam!

Dag 94 - donderdag 6 maart
Vandaag staat onze eerste tour op het programma naar de Cu Chi tunnels en de Cao Dai tempel. Om 08.00u werden we opgehaald en gingen we in een grote bus op weg naar de Cao Dai tempel, waar we om 12.00u het middaggebed mochten bezoeken. Ondanks dat dit "maar" 100km rijden is, deden we er ruim 2,5uur over. Voordat je die stad uit bent, ben je al een dik uur verder. De Cao Dai Great Temple hoort bij het Cao Daism geloof. Dit geloof is een mengeling tussen Buddhism, Confucianism, Taoism en Vietnamese spiritualism. En dan zit er ook nog een vleugje Christendom en Islam in. Kortom een mix van West en Oost. De term Cao Dai betekent hoge toren of paleis en is een verwijzing naar God. We kwamen precies om 12.00u aan bij de tempel, waar het middaggebed al aan de gang was. En dat is niet even "Het Onze Vader" opzeggen, dit gebed duurde een half uur! En dat doen ze 4x per dag. Onder begeleiding van een klein orkestje en een koortje waren veel mensen in witte gewaden aan het bidden omgeven door de bizar mooie tempel met veel roze en geel. Een bijzondere setting om mee te maken. Buiten stonden een aantal gelovigen nauwlettend de tempel in de gaten te houden, want tijdens het gebed mocht er absoluut niemand aan de voorkant van de tempel staan. Grappig is dat de meesten zodra ze uit de tempel komen in hun gewaad op een scootertje springen en er vandoor sjeesen en het snel weer gedaan is met de rust. Na de lunch in een wegrestaurantje was het nog anderhalf uur rijden (40km) naar de Cu Chi tunnels. Dit is een tunnelstelsel wat bestaan heeft uit 250km tunnel onder de grond, gebruikt door de Vietnamezen in de Vietnam oorlog. Tijdens deze oorlog leefden 16.000 Vietnamezen onder de grond. Ik herhaal; 16.000! En dat zo'n 20 jaar lang. Onvoorstelbaar! De tunnels liggen op een diepte varierend van 4 tot 10 meter. Kleine gangetjes zorgen voor de luchttoevoer. 's Ochtends vroeg werd er gekookt, waarna de damp via een gangetje zo'n 100meter verderop via kleine gaten kon ontsnappen. De Amerikanen dachten zo dat het ofwel ochtendmist was en als ze al dachten dat het Vietnamezen waren dan waren ze op de verkeerde plek. De tunnels waren ontzettend smal. Wij passen daar niet in. 1 tunnelingang is verruimd voor de toeristen, ik paste er maar net in, Jelle niet door z'n schouders. De Vietnamezen werden tijdens de oorlog ook wel "tunnel rats" genoemd, omdat zij in de tunnels pasten en de Amerikanen niet. Ook zagen we verschillende boobytraps, bijvoorbeeld een omslaand stuk gras met scherpe pinnen daaronder. Zo bizar je in te denken dat dit alles zich amper 40 jaar geleden heeft afgespeeld. Op het einde kon je ook nog zelf schieten met een geweer, bijvoorbeeld een AK47 of M30. Mij niet gezien en Jelle vond het ook te duur. Bovendien stond er op Tripadvisor dat je moest oppassen niet een automatisch geweer te krijgen, aangezien je per kogel betaald. ;-) Eenmaal terug in Ho Chi Minh moesten we nog iets regelen voor de volgende dag. Ik wilde heel graag naar de floating market aan de Mekong Delta, de vraag was alleen om dit weer met een georganiseerde tour te doen of het zelf te regelen. We kozen voor de laatste, avontuurlijke optie. ;-) We hadden van Tina, een Vlaamse dame die we vandaag ontmoet hadden, een tip gekregen over Hung's Homestay. Je slaapt dan bij Hung en zijn familie en hij neemt je dan ook mee op zijn boot naar de floating market. We mailden hem en zowaar reageerde hij snel en was onze overnachting en boottrip geregeld. We moesten er alleen nog zien te komen, maar dat was een zorg voor morgen. ;-)

Dag 95 - vrijdag 7 maart
Voordat we vertrekken richting de Mekong Delta moet er eerst nog iets anders hoognodig gebeuren; Jelle gaat naar de Vietnamese kapper! Helaas (of misschien gelukkig maar), niet eentje midden op straat. Een vakkundige man die Jelle binnen een kwartier voorzag van een kort koppie. Dat ziet er toch weer stukken beter uit voor slechts €1,50. Voor de lunch haalden we alvast een belegd stokbroodje. Doordat Vietnam een Franse kolonie is geweest is de baquette hier helemaal ingeburgerd. Op elke hoek van de straat kun je ze kopen. Vraag me niet wat ze er allemaal opknoeien (vleesreepjes, noodles, saus, groente), maar lekker is het zeker! Vanaf Ho Chi Minh moesten we naar Can Tho, dit is de grootste stad in de omgeving van de Mekong Delta. Na wat navraag gedaan te hebben, besloten we met de lokale bus genaamd Phuóng Trang te gaan. Hiervoor moesten we eerst met de taxi naar de ticket office, vanwaar we met een shuttlebus naar het busstation ten westen van de stad werden gebracht. Daar was het even zoeken naar de juiste bus, maar de Vietnamese mensen waren heel behulpzaam en voor we het wisten waren we onderweg! We waren in eerste instantie nog wat huiverig voor het feit dat we met een lokale bus gingen, maar die was luxer dan alle bussen waar we deze reis ingezeten hebben, vooral veel beenruimte! Ook een groot scherm voor in de bus waarop iets a la het Vietnamese songfestival uitgezonden werd. Na anderhalf uur rijden hadden we 10min pauze bij een grote hal waar je eten en drinken konden halen. We hadden wel zin in iets lekkers en dus stapten we uit. Toen we netjes 5min later terugkwamen leek de bus weg. Of beter gezegd, er stonden opeens wel 10 grote oranje bussen en we hadden geen idee meer in welke bus wij zaten. Gelukkig was er een klein Vietnamees vrouwtje dat Jelle aan z'n arm trok en ons de juiste bus wees. Na nog anderhalf uur rijden kwamen we aan in Can Tho. Daar zouden we door Mr. Hung opgehaald worden. Toen we de bus uit stapten werden we door veel taxi chauffeurs belaagd, maar helaas geen Mr. Hung. Voordeel is dat Vietnam beschikt over goede Wifi en we hem een mail konden sturen dat we gearriveerd waren. Zul je alleen zien dat hij elke keer direct reageert, behalve nu. Na een half uur wachten vroeg Jelle aan een van de dames van de ticketoffice of zij Mr. Hung voor ons wilden bellen, dat deden ze, en binnen een kwartier werden we opgehaald door een taxi gestuurd door Hung. De chauffeur liet ons een berichtje zien met onze namen er in, waardoor we wisten dat het goed was. Onderweg naar Hung's Homestay schampte de taxi een grote gele vrachtwagen en reed hij zijn spiegel er af. We waren blij dat we er waren! Een jongen wees ons naar onze kamer, Mr. Hung was nergens te bekennen. We liepen wat rond, maar niemand van de familie van Hung die er waren kon Engels. Een jongen zei alleen "bike" en "go". Waaruit wij opmaakten dat we een fiets konden meenemen. Dus gingen we op de fiets langs de Mekong Delta fietsen. Echt heel leuk, omdat je even door het "echte Vietnam" fietst. We zagen fatsoenlijke huizen, maar ook veel golfplaten hutjes, vissersbootjes, dames die kleding aan het wassen waren.. Ook ging de school net uit en de kids zwaaiden allemaal naar ons. Even dachten we dat we op de terugweg verdwaald waren, maar we waren gewoon straal langs ons eigen hutje gefietst, zo druk waren we met kijken dat we ons eigen hutje niet eens herkenden! Eenmaal terug kwamen we Tina weer tegen, de dame van gisteren. We kletsen wat totdat het avondeten klaar was. De gedekte tafel deed ons erg aan Fiji denken. Al was het niet meteen aanschuiven.. We mochten eerst onze eigen loempia's rollen en daarna frituren onder begeleiding van de buurvrouwen van Hung, superleuk! Eenmaal aan tafel aten we naast de gefrituurde loempia's ook verse noodles met verse vis. Heerlijk! Als toetje verse ananas en rijstwijn. We gingen optijd ons bedje in, want de boottocht van de volgende ochtend waar we erg naar uitkeken vertrekt om 06.30u.

Dag 96 - zaterdag 8 maart
De wekker om 06.00u, altijd weer een feestje (niet). Al was een wekker niet echt nodig geweest want door de langsrijdende scooters aan de straatkant van ons hutje en de knetterende motorbootjes aan de waterkant waren we al wakker. Ohja, tevens was er om zes uur al trompetgetoeter. Goooooodmorning Vietnam! Samen met Tina, de vrouw die we gisteren ontmoet hebben stappen we de boot in. Direct krijgen we een lekker ontbijtje, jammer van de lading suiker in de koffie. Tot op heden hadden we Mr. Hung nog niet gezien en ook nu was hij er niet. Onze "schipper" liet ons via een smsje lezen dat we Mr. Hung verderop gingen oppikken. En dat was ook zo, nog geen 10minuten later stapte hij aan boord. In tegenstelling tot wat we verwacht hadden een redelijk jonge vent met een aanstekelijke lach. We voeren naar onze voornaamste bestemming, de floating market. Elke ochtend komen op deze plek in de Mekong Delta vele boten bij elkaar om te verkopen, inkopen of allebei. Een bijzonder spektakel om te zien! Sommige boten komen van wel 150km ver weg, om voedsel in te slaan voor de komende week. Elke boot heeft aan de voorkant een lange stok waar de producten aan hangen die op die boot verkocht worden. Wij mochten aan boord bij een ananasverkoopster, de pineapple was erg lekker, maar bovenal konden we vanaf deze hogere boot de floating market beter zien. De volgende stop werd een Noodle factory. Daar zagen we het hele proces van beslag, tot bladen maken en uiteindelijk de Noodles snijden. En het leuke was, we mochten zelf helpen! En dat ging ons best goed af. ;-) Daarna gingen we naar een soort kruidentuintje, waar een aantal dames bepaalde kruiden en plantjes op aanvraag kweekt. Een soort grote moestuin leek het wel. Ongelofelijk dat die dames per dag 30.000 stekjes kunnen maken! De kids waren vooral erg druk met bloemen voor ons plukken. :-) Daarna gingen we weer in het houten bootje, op weg naar een watermeloenenkwekerij. En het gekke daar was dat we ontdekten dat watermeloenen helemaal niet veel water nodig hebben! Een paar jongetjes waren hier aan het vliegeren, dat zie je veel hier in Vietnam. Voordat we weer de boot in stapten klommen we nog op de zogeheten "Monkey Bridge". Een brug gemaakt van slechts een paar aan elkaar geknoopte dikke takken. De laatste stop van deze interessante boottocht werd een rijstfabriek. Ongelofelijk wat ze allemaal met zo'n simpel product doen. Werkelijk alles van de rijstkorrel wordt gebruikt in het proces. Na 5uur waren we terug aan het vaste land en keken we terug op een geslaagde tocht! Na de lunch namen we al snel een taxi naar het busstation, vanaf waar we weer in de bus naar Ho Chi Minh stapten. Overigens waren we al bijna een klein busje in getrokken, die ons wel even goedkoop naar Ho Chi Minh zou brengen. We kozen toch maar voor de "normale" bus. ;-) Eenmaal terug in Ho Chi Minh gingen we nog naar de Adidas factory shop waar Jelle 2 nieuwe tennisshirts kocht voor slechts €18,-. Goede deal! We aten wat in een simpel tentje, zochten een hotel voor de volgende nacht in Mui Ne en dronken als afsluiter van onze trip naar de Mekong Delta nog een biertje in de drukke straten van Ho Chi Minh.

Dag 97 - zondag 9 maart
Diem, onze uiterst gastvriendelijke gastvrouw van ons hotel in Ho Chi Minh, heeft voor ons een bus geregeld naar onze volgende bestemming Mui Ne. Ze is zelf zoals de meeste Vietnamezen amper 1,50m lang, maar heeft ons ervan verzekerd dat we in deze "sleeping bus" zouden passen. Ja ja.. Dat was natuurlijk te mooi om waar te zijn, we pasten er niet echt in, maar voor de busrit van "maar" 5 uur was het wel te doen. Rond enen kwamen we aan in Mui Ne. Vanwege de gebrekkige communicatie hadden we onze busstop gemist en konden we fijn in de felle middagzon bijna 1km teruglopen. Ons hotel bleek basic, maar wat wil je ook voor €9 per kamer per nacht. ;-) Mui Ne is een strandplaats, waar vooral kitesurfen erg hip is. Het bestaat uit 1 lange straat waar aan de ene kant de meest luxe resorts liggen en aan de andere kant winkels en vooral veel restaurantjes. Na het inchecken en afkoelen onder de douche moesten we eerst onze volgende bus naar Hoi An regelen. Niet iedere busmaatschappij staat hier even goed aangeschreven, dus het kostte even wat tijd. We wilden in 1x door naar Hoi An reizen, een 17-uur durende busrit.. Maar de door ons gewenste nachtbus naar Hoi An zat al vol wat betekende dat we een nacht en dag in het tussengelegen Nha Trang zouden doorbrengen morgen. Ook prima! Jelle was wel even klaar met de noodles, dus scoorden we een goede Buddha Burger, jammie! Teruglopend naar het hotel kwamen we langs allemaal viskraampjes waar je zelf iets kan uitzoeken wat a la minute voor je wordt klaargemaakt. Ook krokodil behoorde tot de mogelijkheden, dat willen we nog wel gaan proberen hoe freaky het er ook uit ziet! Terug bij het hotel boekten we een sanddune tour voor de volgende ochtend om 04.30u (aaaaah). Daarna gingen we, jawel.. jeugdsentiment, midgetgolfen! Tropical midgetgolf moet ik zeggen, echt grappig. Jelle blijkt niet zo'n goede putter en dus ging ik er met de overwinning vandoor! Al met al een nuttige en leuke dag in Mui Ne.

Dag 98 - maandag 10 maart
Wat doen we onszelf aan.. Maar om 04.30u staan we keurig buiten aan de straat te wachten op onze gids die nog geen minuut later in z'n jeep komt aanscheuren. We zijn blijkbaar de eersten die opgehaald worden of zouden we de enige zijn? Nee, we halen nog een Brits stel op. Dus we gaan met z'n vieren? Nee.. er blijken ook nog eens 4 (!!!) man achter ons te kunnen zitten, waarvan 1 ontzettend naar alcohol stinkende Koreaan. Ook goedemorgen. Bleegh. In het donker rijden we in een noodvaart richting de white sand dunes om de zonsopgang daar te kunnen zien. Helaas hing er wat bewolking waardoor dat niet helemaal lukte, maar de white sand dunes waren erg mooi om te zien! Je kon hier ook tegen betaling quad rijden, maar aangezien ik dat ding in Zuid-Afrika niet eens over een aangelegd pad kon besturen, leek me het niet verstandig dit in het mulle zand te proberen. We wandelden in de duinen en renden de steile hellingen af, hilarisch en vermoeiend tegelijk. De gids vond blijkbaar dat we niet snel genoeg terugwaren bij de jeep, dus kwam hij ons ophalen met een quad; ik zeg, gratis ritje gescoord! ;-) We reden door naar de red sand dunes. Ondanks dat deze al wel iets meer "belopen" waren, zijn ze qua kleur natuurlijk erg mooi! Hier probeerden we ook het zogeheten "sandsledding", een primitieve variant op sandboarden, op een stuk gewaxd plastic de berg af. Een Vietnamees vrouwtje gaf ons de instructies en zoeffff, daar gingen we.. Lekker zandhappen! ;-) Na de dunes reden we naar een fishing village, waar we even stopten voor een paar foto's. Echt mooie foto's van al die gekleurde vissersboten en kleine ronde bootjes. Een beetje zoals ik Vietnam in m'n hoofd had zitten. De laatste stop van deze tour werd bij de Fairy Spring, we wisten niet precies wat dit was, maar dit was misschien wel de meest bijzondere stop! Een soort beekje langs een roodachtige kleiberg ofzoiets, bekijk de foto's maar even. Het deed ons weer aan Australië denken dat rode zand. Rond negenen waren we terug bij ons hotel en keken we terug op een erg geslaagde trip! Na een stevig ontbijt, voor mij met noodles, liepen we nog een stuk over het strand om de kitesurfers te bewonderen. Ik snap wel waarom dat in onze reisverzekering onder "bijzondere sporten met hoog risico" valt, maar erg gaaf om te zien! Om 13.30u stapten we weer de bus in voor de volgende busrit van 5 uur, deze keer van Mui Ne naar Nha Trang. Aangezien we zo vroeg opgestaan waren konden we allebei wel een dutje doen! De laatste twee uur zagen we het landschap veranderen in meer gebergte, dat belooft nog veel moois! Eenmaal aangekomen in Nha Trang kunnen we direct inchecken in ons hotel dat bij de busmaatschappij (Sinh Tourist) hoort. 3-sterren, dat is voor Aziatische begrippen al behoorlijk sjiek en dus hadden we een heerlijk groot bed! We aten bij Nha Hang Yen's, volgens Tripadvisor het beste restaurant in Nha Trang en daar sluiten wij ons helemaal bij aan! Smullen! Enige jammere waren de over-aanwezige Russen, in uiterlijk en gedrag. Zowel Mui Ne als Nha Trang zijn echte Russische badplaatsen. Terug in het hotel boekten we alvast een slaapplaats voor in Hoi An (en zo blijven we iedere dag bezig met bussen en hotels regelen). Ons Kingsize bed liet me snel in slaap vallen.

Dag 99 - dinsdag 11 maart
Een ontbijtbuffet in een hotel.. Mjammieee!! We besluiten om ons vandaag eens niet zo druk te gaan maken, op advies van mijn oma, doen we het eens rustig aan. ;-) We nemen een taxi naar Thap Ba Hot Springs, voornamelijk omdat ik wel eens een mudbath wil proberen! Samen zaten we in een houten badkuip met modder en die modder is best heet, zo'n 40 graden. Een beetje vreemd, maar wel lekker! ;-). We volgden netjes het advies op en bleven 20minuten zitten in ons modderbad. Daarna moest je zo'n 5 minuten afkoelen/opdrogen alvorens je onder de douche stapt. Het grappige hieraan is natuurlijk dat die modder opdroogt en hard wordt, waardoor we er nog komischer uitzagen. Na het modderbad volgde de mineral water pool, waarin het water zo'n 37graden was, ook heerlijk! Daarna childen we nog zo'n anderhalf uur aan het zwembad voordat we de taxi terugnamen naar ons hotel. Nu we dan toch in Nha Trang waren, wilden we toch nog wel iets meer van Nha Trang zien en liepen we naar de grote witte Buddha (20m hoog) op een berg, vanwaar hij over de stad uit kijkt. Bij alles in Azië geldt volgens mij dat de weg er naartoe net zo'n beleving is als de bezienswaardigheid zelf, aangezien de straat oversteken ook in deze kleinere plaatsen enig lef vereist. Na ons tweede diner bij Nha Hang Yen's restaurant, maakten we ons in het hotel klaar voor onze nachtbusrit van 11uur naar Hoi An. Wederom een sleeping bus, maar door een betere plek in de bus passen we er nu redelijk goed in! :-) En het voordeel van deze nachtbus is dat we ons een dag reizen en een ho(s)tel besparen. Voor mij verliep de nacht redelijk, voor Jelle wat minder comfortabel. Overigens was dit ook de eerste nacht dat ik niet rechtop in bed zat en me in mijn slaap hardop afvroeg; "waar zijn we??!". Haha, dat krijg je als je iedere avond in een ander bed slaapt. ;-)

En zo zijn we nu dus na 11 uur rijden aangekomen in Hoi An! Iedereen die we gesproken hebben over Vietnam is echt laaiend enthousiast over Hoi An evenals Dennis in 3 op reis. Je kunt hier o.a. goed shoppen en kleding op maat laten maken, dus daar gaan we ons maar eens in verdiepen. ;-)

Tot de volgende!