The Unknown Laos - Part 1

Sa Bai Dee!

Het onbekende Laos is voor ons inmiddels wat bekender en dat delen we natuurlijk graag! Veel leesplezier!

Dag 115 - donderdag 27 maart
We staan om 05.50uur op om de Tak Bat te kunnen meemaken. De Tak Bat is een dagelijks ritueel waarbij tussen 06.00uur en 06.30uur monniken gekleed in Oranje gewaden door de grote straat in Luang Prabang lopen om rijst aan te nemen van inwoners. Een bijzonder ritueel om te zien. We kruipen nog even terug in bed en gaan een paar uur later ontbijten bij het restaurantje dat volgens de Lonely Planet de beste croissants in Luang Prabang heeft. En dat kan volgens ons wel kloppen, heerlijk! We boeken onze nachtbus naar Houay Xai voor vanavond en gaan terug naar de homestay om uit te checken. We zoeken naar een goedwerkende wifi-verbinding om ook een hotel in Houay Xai te boeken, maar zowel het vinden van een goede wifi-verbinding als van een fatsoenlijk hotel is lastig en dus besluiten we maar op de bonne fooi te gaan. In Luang Prabang staan zogeheten "baguette vendors" die naast overheerlijke broodjes ook verse fruitshakes verkopen. Na ons stevige ontbijt een prima lunch! 's Middags beklimmen we de Phu Si, een 100meter hoge berg vanwaar je een mooi uitzicht hebt over Luang Prabang. Nabij een tempel bovenop de berg zitten 3 jonge monniken Engels te studeren en ze hopen op toeristen die langs komen om hun Engels te oefenen. Een kort praatje was dus snel gemaakt. Via de andere kant liepen we de berg weer af, waar de ene na de andere buddha stond. Eenmaal terug in Luang Prabang hebben we jullie voorzien van weer wat mooie foto's nog uit Vietnam bij een klein internetcafe. Als avondeten haalden we zo'n heerlijke baguette met kip en avocado en namen we er nog eentje mee voor in de nachtbus. Stipt om 18.00u staat er een tuk tuk voor onze homestay die ons naar het busstation brengt. Onze "VIP-bus", de beste en hopelijk veiligste bus die je kunt boeken, vinden wij er behoorlijk afgetrapt uitzien. Marc, een Engelse jongen die bij ons in de tuk tuk zat, zei daarentegen dat hij het best een prima bus vond vergeleken met wat hij al had gehad in het zuiden van Laos (wat ons dus nog te wachten staat..). We hebben een busticket met stoelnummers, maar de stoelnummers zien we nergens staan. Dus zoeken we maar de stoelen uit met enigszins fatsoenlijke beenruimte. Als de buschauffeur aanstalte maakt om te vertrekken worden we door verschillende lokale mensen aangekeken / aangesproken, maar zolang niemand ons wijst op onze "goede" stoel, waar die ook mag zijn in de bus, blijven wij zitten. Als de buschauffeur langskomt om de tickets te controleren blijkt dat wij als enigen een geel ticket hebben, de anderen allemaal blauw. Blijkbaar hadden we die om moeten wisselen bij een piepklein hokje op het busstation. Gelukkig mogen we wel mee. Of nouja gelukkig.. We zitten in een bus met slechte verlichting, rijden over hobbelige wegen ook zonder enige verlichting, op weg naar een plaats genaamd Houay Xai, ergens aan de Thaise grens, waar we nog geen hotel hebben kunnen vinden, maar toch naartoe gaan om een dag later op 200 meter hoogte door de jungle te gaan slingeren. We bekennen; we zijn niet goed wijs. Alsof die motorbike tour door Noord Vietnam nog niet avontuurlijk genoeg was. En de weg was niet een beetje hobbelig, vergelijk het maar met 7 uur lang in een dubbeldekker bus over de Smitterijweg rijden (en dan dat stukje van Huize Klumpers naar Ligtenbarg natuurlijk). Slapen was onmogelijk, ik had al moeite genoeg met uberhaupt in m'n stoel blijven zitten door een gebrek aan gordels. Rond 03.00u hadden we een pauze ergens in de middle of nowhere waar Jelle even de benen ging strekken. Hij kwam terug naar onze stoelen met een roze Hello Kitty dekentje! Haha, foeilelijk maar wel lekker warm want het leek wel of die airco steeds harder ging. Na deze stop werd de weg wat beter en heb ik nog een paar uur kunnen slapen, Jelle kwam niet veel verder dan dommelen...

Dag 116 - vrijdag 28 maart
Rond negenen arriveren we op Houay Xai busstation. Vanaf daar stappen we in de tuk tuk met Marc en een ander Engels stel, Rachel en Geoff. Het blijkt dat we morgen allemaal de Gibbon Experience gaan doen en dus laten we ons voor het kantoor van de Gibbon Experience afzetten om alvast de check-in te doen, oftewel; ondertekenen dat wat er ook gebeurd, de organisatie niet aansprakelijk is. We hebben nog geen slaapplek voor vanavond, dus dat moet eerst geregeld worden. Rachel en Geoff slapen in een homestay waar misschien nog iets vrij is, dus dat wordt onze eerste poging; helaas, vol! De man van de homestay loopt met ons mee naar een ander guesthouse waar gelukkig nog wel plek is. :-) Na even bijkomen van de helse nachtrit, scoren we een lekker ontbijtje, daar zijn we om 11.00uur wel aan toe. De enige bezienswaardigheid in Houay Xai is een tempel, maar dat geloven we wel. We lopen wat rond en chillen wat en belandden uiteindelijk op het terras waar ze heerlijke loempia's hebben. Houay Xai is de grensovergang van Laos naar Thailand. De landen worden gescheiden door de Mekong River. Vanaf het terras kijken we uit op de smalle, lange motorbootjes die mensen van het ene naar het andere land brengen. Ondertussen leg ik de laatste hand aan ons verslag over het motorbike-avontuur in Noord Vietnam. We doen nog wat laatste inkopen voor ons Gibbon Experience, DEET, chips, mentos en een paar biertjes en gaan 's avonds terug naar ons favoriete terrasje aan het water. Zoals je leest, een hele chille dag, maar er was ook gewoon niets anders te beleven.

Dag 117 - zaterdag 29 maart
Het volgende avontuur: de Gibbon Experience! Een uniek eco-tourism project in het Bokeo Nature Reserve (106.000 hectare groot). Tot zeven jaar geleden werd er door jagers hier gejaagd op de zwarte Gibbon, een zeldzame apensoort. Een groep gericht op het behoud van deze apensoort heeft de jagers overgehaald om gids in het natuurgebied te worden. Adrenaline meets conservation, want je gaat hier niet wandelend maar via ziplines de jungle door! En daarbij overnacht je in een serieuze boomhut. Een beetje actie in een mooi natuurgebied is ons op het lijf geschreven en een boomhut staat nog niet op ons lijstje van bijzondere plekken waar we geslapen hebben, dus dit leek ons wel wat! Om half 9 meldden we ons voor de safety-briefing, waarin het ziplinen wordt uitgelegd. Je zit met twee touwen vast en hebt een "brake" (rem), dus dat moet goedkomen. Samen met Marc, Geoff en Rachel stappen we achterin een jeep die ons naar het beginpunt brengt. Na een klein uurtje rijden ontmoeten we onze gidsen Man en Tan en worden we in ons tuigje gehesen. Na nog geen 10 minuten arriveren we bij onze eerste zipline, heel fijn direct over een riviertje heen. ;-) Zonder nog verdere noemenswaardige uitleg, ziplinen we één voor één het water over. Een korte zipline, maar de toon is gezet; dit wordt leuk! Vervolgens hiken we ruim een uur vrij steil de jungle in, heerlijk zweten met dat warme weer hier. En dan begint het zipline-avontuur echt! De eerstvolgende zipline is serieus; 400 meter lang en hoog over de jungle heen. Whoehoeee dit is gaaf! We hiken van de ene zipline naar de andere en vliegen door de jungle, echt een Tarzan en Jane gevoel! Rond 14.00uur komt onze boomhut in zicht, en wat voor boomhut.. WAUW! En het leukste is, je komt er alleen per zipline in. Mijn rem werkte iets minder goed dan die van Jelle, waardoor ik letterlijk de boomhut in kwam vliegen (maar gelukkig niet 40 meter naar beneden viel). Nabij de boomhut (op de grond in de jungle) wonen / werken een aantal medewerkers van de Gibbon Experience in een kamp om ons te voorzien van eten en drinken en opgemaakte bedden. Het hete water voor de thee moet dan ook letterlijk via de zipline de boomhut in worden gebracht, heel grappig. Na een powernapje gaan we rond 16.30u nog een uurtje ziplinen bij de naderende zonsondergang. Je zou denken, raak je dan niet gewend aan dat ziplinen? Nee, elke zipline is echt geweldig! Overigens was die vanuit de boomhut naar de grond de jungle in wel het engste, omdat je dan 40 meter naar beneden kijkt. Eenmaal terug in de boomhut genoten we van de meest bijzondere douche tijdens onze reis; in de boomhut met een ongelofelijk uitzicht over de jungle en die kenmerkende rood gloeiende zon. Kippenvel. Daarna stond het eten voor ons klaar, sticky rice met wat goedgekruide vlees en groente, smaakte prima samen met ons welverdiende biertje. Na het eten vermaakten we ons met een potje kaarten en waren we minstens net zo druk met het wegjagen van allerlei insecten. Vlakbij onze boomhut stond de grootste boom in Laos, met bovenin veel bijenkorven, hij deed mij erg aan Winnie the Pooh denken. ;-) Het gezoem van die bijen was wel enigszins angstaanjagend, hopelijk bleven ze daar hoog in de boom. Hoewel het in Laos 's nachts best afkoelt was het in de boomhut door onze megadikke klamboe alles behalve koud. We lagen net in bed toen er door een windvlaag een hele lading takken op de kunststof dakplaten kletterde, een oorverdovend geluid. Dat kon de pret niet drukken; we're sleeping in the jungle!!

Dag 118 - zondag 30 maart
Wakker worden tussen een heleboel geluiden waarvan je van de helft niet weet wie of wat die geluiden maakt.. We zijn nog steeds in de jungle. ;-) Rond 07.00u ziplinen we de boomhut uit voor een rondje ziplinen bij zonsopgang. Ja, het leven is zwaar. ;-) Elke zipline is weer kicken! Van Marc leen ik een Iphone-hoesje zodat ik ook filmpjes onderweg met m'n telefoon kan maken. Die hebben jullie vast op Facebook gezien! Op de terugweg naar de boomhut komen er twee dametjes met ons ontbijt "langsvliegen", dat keurig voor ons klaar staat zodra wij arriveren. Die sticky rice gaat er na zo'n actief uurtje wel in. Afwisselend stukken lopen en ziplinen gaan we op de terugweg, de langste zipline staat ons vandaag nog te wachten; 700 meter! Het blijkt de laatste te zijn voordat we de jungle rond 12.00 uur verlaten. Bij het eindpunt plonzen we een meer in om even af te koelen. Daarna is het nog een klein uurtje achterin de jeep terugrijden naar Houay Xai, waar we moe, maar voldaan en weer een avontuur rijker terugkeren. Helaas geen Gibbon gezien of gehoord, maar die kans was sowieso klein. We hebben een bungalowtje geboekt, niet meer dan een houten hutje, waar we even bijkomen. 's Middags pakken we nog een terrasje en we gaan later op de avond eten zodat Jelle Ajax - Twente kan volgen. De pinautomaat blijkt helaas niet te werken, maar we gaan onze volgende bestemming, Luang Nam Tha, hopelijk nog net redden met onze centjes...

Dag 119 - maandag 31 maart
Dag nummer 119 van onze reis hebben we officieel bestempeld als de chillste dag tot nu toe. Eigenlijk is heel Laos wel chill, een stuk rustiger dan Vietnam. Met onze laatste dollars kunnen we nog net ons ontbijt betalen, stelletje arme sloebers. We verwachtten een oude, afgetrapte bus maar zijn met een super deluxe auto van Hoauy Xai naar Luang Nam Tha gereden. Met de nachtbus deden we er bijna 4 uur over, vandaag maar 2,5 uur. En daarbij worden we letterlijk voor ons supermooie guesthouse gedropt. Top! Eerst maar eens geld pinnen om lunch te kunnen halen.. ATM (pinautomaat) out of order!! En de andere pinautomaten in het dorp accepteren alleen VISA. Lekker dan. De pinautomaat zou om 14.00u weer moeten werken... We hebben nog net een paar kipjes (=munteenheid van Laos) om een broodje te delen. En toen was het geld echt op! In Luang Nam Tha is verder bar weinig te beleven en zonder geld al helemaal niets. Tegen het einde van de middag lopen we een rondje langs verschillende aanbieders van een 1-day trek door het Nam Ha National Park die we morgen graag willen doen. We kiezen uiteindelijk voor Eco Jungle Tours en mogen gelukkig later betalen zodra we geld hebben. We hebben geen andere keuze dan 's avonds bij het hotel te eten zodat de rekening op kamernummer kan. Uiteindelijk werkt de pinautomaat om 19.30u weer. We drinken nog een paar biertjes op de nightmarket en vinden het dan mooi geweest voor deze ultiem chille dag.

Dag 120 - dinsdag 1 april
Wat er is met dat Beer Lao weten we niet, maar wel dat je er flinke buikpijn van kunt krijgen en er slecht van slaapt. Ja of we zijn het niet meer gewend om meer dan één biertje te drinken. ;-) Doet er niet toe, we besluiten ze niet meer te drinken. Als enigszins brakke Harries melden we ons bij de Eco Jungle Tours office. De groep bestaat uit een Zwitsers stel, twee Franse meiden en een Franse jongen; ze praten allemaal Frans, gezellig! ;-) Met een busje worden we naar een Khmu Village gebracht, één van de vele ethnic tribes in deze regio. Het mooiste vinden we het schoolbezoek, waar de kinderen enigszins hardhandig rekenen wordt geleerd. Vanaf deze village lopen we met 2 gidsen de jungle van het Nam Ta National Park in, de échte jungle wat ons betreft. Het looppad was niet echt een pad te noemen. De gidsen plukten onderweg vanalles uit de jungle, voor bananaflower werd met een simpel hakmes zelfs een hele boom neergehaald. Het blijken de ingrediënten voor onze lunch te zijn. Op een kleine open plek in de jungle maken ze vuur (toegegeven, wel met een aansteker). Vervolgens vullen ze een bamboepijp met water, de basis voor onze "junglesoep". Zodra het water kookt gaat er vanalles en nog wat bij in. Benieuwd wat dat gaat worden. Vervolgens maken we van bananenbladeren een soort van lepeltje en dekken we de tafel; bananenbladeren worden op de grond gelegd. Naast de ter plekke gemaakte soep hebben de gidsen wat sticky rice en andere lekkernijen meegenomen, maar het hoogtepunt van de lunch was toch wel de soep! We ontdekten ook (weer) hoe het staat met de algemene kennis van de gemiddelde Fransman. Ik vroeg: "Do you know a Dutch football team?" Zegt de Fransman: "Yes, Bayern Munchen". Zeg ik: "No, that's Germany". Zegt de Fransman: "Dutch is Germany right?". Wat een grap! Na de lunch trekken we nog zo'n twee uur door de jungle met behoorlijk steile stukken klimmen en dalen! Ook komen we langs verschillende brandhaarden waar locals stukken grond platbranden om deze grond weer vruchtbaar te maken. Alsof we het nog niet warm genoeg hadden. ;-) Op de terugweg naar Luang Nam Tha bezoeken we nog een Lanten Village. Ze staan bekend om het papiermaken van bamboe. Wanneer een vrouw in deze village trouwt moet ze haar wenkbrauwen volledig epileren. Best vreemd. Wederom een mooie ervaring in Laos. Na een verfrissende douche gaan we eten bij Forest Retreat, even iets anders dan rijst, een lekkere pasta. Ook proberen we voor het eerst Lao Lao Whiskey, bij gebrek aan lekker bier, maar daar hadden we na één shotje ook wel genoeg van gehad.

Dag 121 - woensdag 2 april
Een "fijn" dagje in de bus voor de boeg; van Luang Nam Tha terug naar het mooie Luang Prabang. Via het hotel hebben we een minibus geboekt, al zou het ook een grote "VIP"-bus kunnen zijn, dat was niet helemaal duidelijk. Om 08.00uur worden we met de tuk tuk opgehaald en naar het busstation gebracht, waar ons vervoersmiddel van vandaag een auto blijkt te zijn. In Nederland zouden in zo'n type auto maximaal 8 personen mogen zitten, hier mogen er 13 in. Gelukkig zijn we vandaag maar met 5 en nemen wij de drie stoelen op de achterbank in beslag. De eerste paar meter zijn nou niet bepaald bemoedigend; de chauffeur rijdt als een idioot de straat op naar het tankstation aan de overkant. En helaas bleef het hier niet bij, als een malle begon hij daarna aan de rit. Holy moly, niet nog zo'n reis waarin ik me genoodzaakt voel elke 10 minuten een schietgebedje te doen. Onderweg pikken we nog een oud mannetje met een aardappelzak op; "zal wel 'n mooie stinkkerel zijn", aldus Jelle. En nog geen 25km verderop plukken we er nog eentje van de straat. Gelukkig overheerst de geur van uitlaatgassen in de auto. ;-) Na een goede 2 uur rijden, of beter gezegd straatracen, hebben we een korte pauze. Ongeduldig als onze chauffeur is, worden we na 5 minuten door middel van getoeter gesommeerd om weer in te stappen. En dan begint de ellende pas echt. Het eerste stuk ging door de bergen, China heeft hier fatsoenlijke wegen aangelegd voor o.a. hout- en rubberproductie. Het stuk dat we voor de boeg hebben wordt door Laos zelf (niet) onderhouden. En nu zien we dan ook de weg die we tijdens de nachtbus rit gevoeld hebben. Wat een drama! Ruim 3 uur lang stuiteren we over de weg. We kunnen ons bijna niet voorstellen hoe de dubbeldekker nachtbus hier doorheen is gekomen. Na de tweede stop hebben we al onze lokale passagiers afgezet, waarvan er eentje trouwens kotste in z'n petje. Maar we zijn nog geen 5 minuten weer onderweg alvorens er weer een nieuwe lokale passagier instapt. En bijna nog eentje met wel heel bijzondere baggage; "Ooh wat is dat dan.. Moeten er kippen mee? Vogels!" Nee, toch niet. Jammer, dat was wel leuk geweest voor het verhaal. ;-) Uiteindelijk arriveren we na een autorit van 8,5 uur in Luang Prabang. Ons guesthouse is prima, maar behoorlijk uitgestorven. We lopen het stadje in om voor morgen een tour te regelen, olifantje rijden en naar de Kuang Si Waterfalls! Daarna gaan we naar Utopia, een restaurant/bar waar we goede verhalen over hebben gehoord. En het is ook echt een mooie plek met vriendelijk personeel en goed eten. Een inspirerende omgeving waar we druk fantaseren over de toekomst. Heerlijke avond!

Onze eerste week in het onbekende Laos vatten we samen als hele chille stadjes, avontuurlijke jungle en onbegaanbare wegen. Nog 3 weken te gaan..

Tot de volgende!