New Zealand South Island - Part 2

Kia Ora!
Vanaf heerlijk zonnig Nieuw-Zeeland. Waar het mooi, heel erg mooi is!

Dag 55 - zondag 26 januari
Er was regen voorspeld en het regende, praktisch de hele dag. En daarbij was het 12, u leest het goed, 12 graden. Brrrr! Een geschikte dag dus voor het afmaken en plaatsen van ons eerste reisverslag over Nieuw-Zeeland en foto's kopiëren en op Facebook zetten. Het was tijd voor een betaalde camping waar we een grote pan pasta maakten waar we 2dagen van konden eten. En na een hele lange warme douche,  deze verregende dag snel afsluiten. (Dit is sowieso het kortste verslag van een dag tot nu toe! Haha).

Dag 56 - maandag 27 januari
We worden wakker met een zonnetje! Yes! We vliegen uit bed, ja ook ik. ;-) Na een rondje supermarkt rijden we richting Bob's Peak. Dit is zo'n beetje "de" berg in Queenstown waar je allerlei spectaculaire dingen kunt doen. Queenstown staat ook bekend als "adrenaline capital of the world". Ik twijfelde al een paar dagen over nog een keer skydiven, maar bedacht me dat een tweede keer (bijna) nooit zo leuk is als een eerste keer en dat, omdat Jelle het niet wilde doen, je de ervaring niet zo kunt delen zoals ik dat in Zuid-Afrika wel kon met de meiden. Terug naar Bob's Peak. Je kunt hier o.a. waanzinnig mountainbiken in een aangelegd mountainbikepark, bungeejumpen, paragliden, soort kartglijbaan etc. Maar dat kost allemaal geld, dus besloten wij met de eigen benenwagen naar boben te lopen. Of beter gezegd klimmen, het was best steil. Maar het uitzicht op de top was het zeker waard! Queenstown ligt supermooi gelegen aan turquoise blauwe meren en ski-gebergte. Wauw! En eenmaal boven zagen we de paragliders gaan. Ik had het skydiven van me afgezet en Jelle wilde altijd al eens paragliden: 1 + 1 = 2 en nog geen halfuur later, totaal onverwacht, hadden we het paragliden geboekt, en we konden direct gaan! Aaah spannend! Met de gondel gingen we nog een stukje hoger de berg op en na een stukje lopen kwamen we aan bij onze "afrenberg". Want met paragliden ren je letterlijk van een berg af. ;-) We kregen allebei onze eigen piloot die ons in ons pakje hees. Ik mocht als eerste de berg af rennen en vervolgens zweven door de lucht. WAUW! Mijn piloot draaide vervolgens zo dat ik Jelle's "lancering" kon zien. Paragliden is echt gaaf! Je zit lekker in plaats van zo'n hangding met skydiven en je hebt alle tijd om rond te kijken. Nou had dat laatste ook te maken met het perfecte weer, zon en een flinke wind! Volgens de piloot kwamen ze normaal niet zo hoog en zo ver. Want als zelfs de piloot breeduit lacht, dan moet het wel een goede glide zijn! ;-) Nog voordat de piloot er zelf over begon, vroeg ik of we ook loopings konden maken (over de kop dus). Eerst mocht ik nog even zelf sturen, waarna de piloot de loopings deed. Kicken!! Ik voelde het even in m'n maag, maar dat was echt gaaf! De kracht van de wind is ongelofelijk. Zie het filmpje op Facebook. Ik landde als eerste en Jelle vlak daarna. Ook hij had de loopings gedaan en voelde dat, iets langer, in z'n maag. Maar wat was dit gaaf! Wowww! Adrenaline all over the place! De foto's en het filmpje "kochten" we natuurlijk ook. We mochten gratis met de gondel weer de berg op, waar wij als Nederlanders natuurlijk gretig gebruik van maken (het is gratis), maar we moesten ook onze rugtas boven nog ophalen, die was te groot om mee te paragliden. Vanaf daar liepen we weer naar beneden, compleet nagenietend van deze geweldige ervaring! En dat gevoel overheersde de rest van de dag met het terugkijken van de foto's en filmpjes. We gingen terug naar de camping aan de rand van Queenstown, net als eergisteren, omdat die zo goed bevallen was! What a day!

Dag 57 - dinsdag 28 januari
Onder het motto "geld besparen waar het kan", gingen we stiekem douchen op een betaalde camping. We hadden hier eergisteren gestaan, dus we hadden er al wel een beetje voor betaald toch? ;-) Fris en fruitig stapten we de bus in naar Arrowtown, zo'n 20km vanaf Queenstown. Een oud goldrush stadje, waar veel Chinezen gewoond hebben toen er goud gezocht werd (rond 1860). We liepen eerst door het historische straatje met oude gebouwen en winkeltjes. Onder andere de Remarkable Candy Shop, waar ze snoepjes van over de hele wereld verkochten. Ook mochten we de zelfgemaakte fudge proeven en aangezien de tiramisu TE lekker was, ging er een stukje mee de rugtas in. In de Arrow River kun je nog steeds goudsnippers vinden en dat wilde ik natuurlijk wel proberen. Bij het informatiecentrum haalden we een "goldpanning"-setje; een ronde bak met een schepje. Op naar het goud!! Hoewel ik de techniek van het goldpanning volgens mij aardig onder de knie had, vonden we helaas geen goud. Eind april toch maar naar huis dan. ;-) Daarna keken we nog even rond in de Chinese Settlement, waar de Chinezen woonden, allemaal kleine huisjes! Vervolgens reden we door naar Wanaka, bij Lake Wanaka. Het stadje was leuk en we genoten van de zon, maar daarna haalden we bier en reden we door naar de camping aan de noordkant van Lake Wanaka, want we gingen onze BBQ proberen! Tenslotte moeite genoeg gedaan omdat ding weer compleet te krijgen. We zaten er helemaal klaar voor aan het water in de zon, met een biertje en een stokbroodje. Tijd om die BBQ aan te slingeren. En of ie het deed! Een beetje te zelfs, hij ging best hard. En net toen de BBQ brandde bedacht ik me dat ik een bordje aan het begin van de camping een bordje had zien staan met "total fireban". Oeps! Weer een beetje illegaal bezig. Haha! Een beetje snel alles op de BBQ gedaan voordat we betrapt zouden worden door een ranger, maar het smaakte heerlijk. En Lake Wanaka was onwijs mooi!

Dag 58 - woensdag 29 januari
Vanaf Lake Wanaka volgden we de "highway", die ziet eruit als de straat van Haaksbergen naar Enschede, in de richting van het stadje Haast. Maar omdat we vandaag geen haast hadden (haha) stopten we voor de Blue Pools walk. Een korte wandeling van 30minuten naar, je raadt het al, de blue pools. Dit zijn kleine meertjes aan de rand van een rivier waar het water redelijk stil ligt. Dit water is afkomstig vanaf de gletsjers waardoor het superhelder is. Je kunt een paar meter diep kijken. Hierna vervolgden we onze weg naar Haast. Het soort van plan was om in deze omgeving een camping te zoeken. Maar je kunt beter haast maken (haha), hier weer weg te gaan want het tourist centre is het meest prestigieuze gebouw van heel Haast. Overigens heb ik daar wel een hele mooie warme wind- en waterdichte jas gekocht met capuchon in de kleur roze, met "Wild Kiwi" op de voorkant geborduurd en "New Zealand" in de nek. Naast heel praktisch ook iets charmanter dan de Mammut jas van Jelle (of wie de oorspronkelijke eigenaar ook mag zijn) die ik aanhad. 15km noord van Haast liepen we de Dune Lake Walk; langs het strand maar ook door een soort tropisch woud. Heel bijzonder. Op het strand vond ik geen mooie schelpen maar mooie stenen met een glinstering, toch goud uit Arrowtown? ;-) De volgende stop langs de route werd Knights Point; een lookout over de Westkust met rotsen in de branding. Het deed ons aan de Twelve Apostles in Australië denken. Onderweg was het erg rustig, we reden echt door een stuk onbewoonde wereld. Fox Glacier was het volgende stadje, hier, en in Franz Josef zo'n 20km verderop, zijn 2 gletsjers te bewonderen. Het weer was nogal bewolkt en we hadden regen gehad onderweg, maar toch besloten we naar Fox Glacier te rijden om alvast een kijkje te nemen. Vanaf de carpark liepen we richting de gletsjer. We moesten o.a. oppassen voor rivieren die de weg konden versperren, vallende rotsen en afbrekend ijs. Maar het ging allemaal goed! Helaas lag er wat gruis op de gletsjer, maar toch was het indrukwekkend om te zien. Zonde dat deze overblijfselen uit de ijsstijd overal ter wereld wegsmelten. Eenmaal terug in onze nog altijd superhippe bloemetjesbus (we hebben al heel wat lelijkere gezien, o.a. eentje met de turtles en een andere met superman!) reden we naar Franz Josef, waar we weer op een goedkope conservation camping staan. Het meest vervelende is inmiddels niet meer het stinkende gat in de grond, de wc's spoelen hier zelfs door!, maar de zogeheten sandflies. Helemaal gek worden we ervan en vooral lek geprikt. Ze zijn superklein en dus superirritant. Alleen de vrouwtjes bijten en daar zijn ze heel goed in. Ik zag gewoon zo'n beestje met z'n buikje vol met mijn bloed wegvliegen! Bleegh. Maar Nieuw-Zeeland is nog steeds erg mooi. ;-)

Dag 59 - donderdag 30 januari
We staan op na een roerige nacht, Jelle heeft een intens gevecht tegen de muggen enigszins verloren kunnen we wel stellen. Hij heeft amper 2uur geslapen. Ik sliep prima, maar kan weer een aantal muggenbulten bijschrijven. Snel weg van deze muggenplaag dus! In het dorpje van Franz Glacier rijden we naar de internethotspot waar we contact hebben met Joke & Louis, de oom en tante van Jelle die op vakantie zijn in Nieuw-Zeeland (de ouders van Evelien, waar we in Melbourne mochten bivakkeren). Zij blijken vandaag aan het einde van de dag ook in Franz Josef te zijn, dus dat is leuk! We rijden door naar de Franz Josef glacier. De wandeling naar de gletsjer toe is een stuk vlakker en het weer is een stuk beter dan gisteren, volop zon! En met mooi weer wordt alles mooier, dus ook deze gletsjer. Bovenaan de gletsjer zien we iets van het blauwkleurige ijs dat je op de ansichtkaarten ziet staan. Op een informatiebord zien we twee foto's op hetzelfde punt genomen, eentje uit 2008 en eentje uit 2012. Ongelofelijk hoe snel die gletsjers wegsmelten. We doen nog wat boodschappen en gooien de tank vol, voordat we terugrijden naar Fox Glacier. Na hier nog wat informatie ingewonnen te hebben over een gletsjerwandeling op het ijs besluiten we dit niet te doen. Alleen als je helemaal op de top bent, zie je dat gletsjerblauwe ijs, en daar kom je alleen per helicopter. En om dat nou nog een keer te doen. Er zijn grenzen. ;-) Vervolgens liepen we zo'n anderhalf uur rondom Lake Matheson. Als het windstil is en de zon schijnt zie je het gebergte in het meer weerspiegelen, een beetje als de mirror lakes bij Milford Sound, maar helaas waaide het te hard. We reden terug naar Franz Josef, waar we in het mooie Rainforest Retreat op zoek gingen naar en Joke en Louis. We hadden elkaar snel gevonden. Hoe bijzonder om elkaar eerst in Australië te zien en nu in Nieuw-Zeeland. Onder het genot van een biertje praatten we bij over onze belevenissen. Het gedeelte van NZ dat wij al gedaan gaan zij nog doen en vice versa. We maakten ook dankbaar gebruik van hun schone, warme en vooral gratis douche! Scheelt ons toch weer $30 voor een camping met douche. Daarna haalden we Chinees (jammie!) en kletsen we verder. Een erg gezellige avond! Rond negenen namen we afscheid en gingen we op zoek naar onze camping. Vanwege de muggeninvasie besloten we nog zo'n 50km te rijden naar de volgende camping. Het was dan alwel aan het schemeren, maar rond tienen zou het pas donker worden dus dan hielden we ons aan de afspraak; "niet in het donker rijden." Het bleek alleen iets verder rijden dan gedacht en de camping stond niet (goed) aangegeven. Of het moet net dat bord zijn geweest dat we niet konden lezen door een tegenligger die ons verblinde met groot licht, mafkees. Ohja en een klein detail, we reden in the middle of nowhere. Dus als er wat zou gebeuren, was dat niet best. Terugrijden was geen optie (draaien in de mist in de bergen? Euhmm nee). Dus reden we door naar de volgende camping, weer zo'n 50km verderop. En die vonden we gelukkig om 22.45u wel, 10km ten zuiden van Hokitita. In het donker op zoek naar de registration box en je tandenborstel zien te vinden.. Ach, veilig over en een avontuur was het zeker! ;-)

Dag 60 - vrijdag 31 januari
Gezien onze onverwachte slaapplek moesten we even reorganiseren. Wat gaan we doen vandaag? Eerst Hokitika maar eens verkennen. We hadden van Joke en Louis gehoord dat hier veel Jade wordt bewerkt en verkocht. Jade is in het Engels Greenstone en in Nieuw-Zeeland noemt men het Pounami. En er worden, je raadt het al, voornamelijk sieraden van gemaakt. (Joehoe!). Om 13.00u konden we een gratis tour door de factory krijgen, dus liepen we eerst verder naar de plaatselijke library waar we jullie weer konden voorzien van wat mooie foto's op Facebook! Daarna keken we rond in verschillende pounami art galleries, mijn handen jeukten om vanalles te kopen, maar $110 voor een paar oorbellen gaat zelfs mij te ver! ;-) Ook de Glass Blowing Gallery was waanzinnig! Misschien bestellen we vanuit Nederland nog wel iets. Inmiddels was het tijd voor de rondleiding, een privérondleiding zelfs! De vrouw praatte vol passie over de historie, kleuren en bewerking van Pounami, erg leuk om te horen. Na de lunch, opgewarmde pasta van eergisteren, liepen we richting strand en liepen we een gedeelte van de Heritage Walk. Op elke folder van Hokitika zie je het strand met houten takken gevormd in de letters van de naam Hokitika. Fotomomentje op het strand dus. Blijkbaar spoelt daar veel hout aan op het strand. Jelle heeft twee takken meegenomen die geschikt zijn als vishengel. Het is mijn doel om in NZ zelf een vis te vangen en die te BBQ-en en daarna op te eten (de Robinson in mij komt naar boven hier!). Ook vond ik op het strand wat mooie groengekleurde stenen. Een stuk goedkoper souvenir dan die pounami sieraden! ;-) Er stond een oud nagebouwd schip van waaruit we over de zee tuurden. Dit was vlakbij Sunset Point, waar we besloten vanavond de sunset te gaan kijken, dat hebben we in Nieuw-Zeeland nog niet echt gedaan. Avondeten werd deze keer, voor het eerst in Nieuw-Zeeland, afhaal.. Fish & Chips! Dat hoort er toch een beetje bij zo aan de West Coast. En voor $3,20 smaakte het heerlijk! De sunset was fantastisch, blijft fascinerend om te zien. En Sunset Point heet niet voor niets zo, het was een echt mooi punt voor de sunset! Daarna reden we nog even naar de glowworm dell, een plek waar je in het donker gloeiwormen kunt zien. Ondanks dat het nog een beetje schemerde, zagen we ze goed. Best grappig! Daarna reden we terug naar dezelfde camping als de vorige nacht, een chille en mooie dag in Hokitika gehad!Dag 61 - zaterdag 1 februari1 februari, er is alweer een maand voorbij van het haar 2014. De tijd vliegt! We verlaten Hokitika en rijden richting Punakaiki, een prachtige route langs de kust. Zoals zovaak hier in Nieuw-Zeeland is de route naar iets toe, al net zo mooi als de bezienswaardigheid zelf. Punakaiki is beroemd vanwege de Pancake Rocks en de Blowing Holes. De Pancake Rocks bestaan uit allemaal lagen steen, net dikke pannenkoeken, vandaar de naam Pancake Rocks. Natuurlijk is het niet zo dat het echt lagen op elkaar zijn, deze bijzondere stuctuur is gevormd door wind en water. We hadden ons bezoek goed getimed. Wanneer het vloed is (om 12.23u) schijnt dit het meest spectaculair te zijn. Of zoals de Lonely Planet zegt; "See it on a wild day and be reminded that Mother Nature really is the boss." Nou en dat hebben we gezien! Wat een geweld van het water tegen de rotsen. Hierdoor ontstaan de Blowing Holes. Door gaten in de rotsen geslagen, spuit er water(damp) naar boven na iedere vloedgolf. Waanzinnig! En het maakt een bijzonder geluid, "sudden sound" genoemd. Dit was misschien nog wel spectaculairder dan de Twelve Apostles in Australië. Er was bij de ingang een klein marktje waar ik natuurlijk oorbellen moest scoren, voor slechts $7! Na een bammetje reden we langs de West Coast door richting het Noorden, waar we na enige twijfel de afslag naar Cape Foulwind namen. Het was een stukje omrijden, maar achteraf absoluut de moeite waard! Een prachtige baai, of eigenlijk meerdere. Met sterke wind, niet voor niets Cape Foulwind genoemd. Ook leeft er een seals colony (zeehonden). In december hadden ze jonkies gekregen, heel schattig. De zon was inmiddels ook volop doorgebroken, dus het was genieten. Na een wandeling van zo'n twee uur langs en over dit prachtige stukje Nieuw-Zeeland sprongen we de bus weer in. Op zo'n 130km rijden vonden we een gratis (yeah!) camping in Kawatiri, alweer een stukje het binnenland in. Prima camping, alleen vreselijk irritant dat hier die irritante sandflies weer opdoken! Maargoed, hier maakten we ons lekkerste zelfgemaakte maaltje tot nu toe; basmati rijst met beef, brocolli, prei en ui in honing-soja saus. Genoeg voor twee dagen, dus ook nog budget-verantwoord. :-) Na het uitzoeken van de foto's van vandaag, ja we proberen dat alvast te doen zodat jullie straks maar 3000 in plaats van 5000 foto's hoeven te bekijken ;-), en het maken van de planning van de volgende dag, was het weer mooi geweest.Dag 62 - zondag 2 februariWe staan vroeg op en rijden richting Motueka in de buurt van het Abel Tasman National Park. Zeker onder de Nieuw-Zeelanders, is dit een populaire vakantiebestemming vanwege het betere weer (gemiddeld 22 graden), maar vooral vanwege de goudkleurige stranden. Bij het informatiecentrum spraken we met Irma, een van oorsprong Nederlandse dame, die ons van goed advies voorzag voor de komende dagen. Vandaag naar Golden Bay, dit ligt nog noordelijker buiten het Abel Tasman park, morgen wandelen en overmorgen kayakken in het Abel Tasman National Park zelf. Achter het informatiecentrum vond de Motueka Sunday Market plaats waar we nog even overheen struinden. Er stond een Nederlandse man die o.a. oliebollen verkocht! Maar dan niet de Nederlandse; "deze zijn veel gezonder met volkorenmeel en veel appel!" In ieder geval erg lekker! Daarnaast verkocht hij ook nog appelgebak en naar eigen zeggen echte filterkoffie. Op weg naar Golden Bay moesten we over de Takaka Hill, al noem ik 'm liever "takke hill". Slingerend bijna 800m omhoog en daarna weer omlaag. Ik dacht dat ze daarvoor de tunnels hadden uitgevonden. ;-) We reden helemaal door naar het noordelijke punt van Golden Bay; Farewell Spit. Leuk om even te Googlen, een soort wormvormig aanhangsel aan de noordelijke kant van het zuidereiland. We kozen een route van zo'n ruim een uurtje (6km) om hier te wandelen. We liepen over het strand, en verder over het strand en nog iets verder over het strand. Jelle had al zo'n vermoeden dat het nooit zover kon zijn, waar ik nog dacht we zullen wel niet zo hard lopen over het zand, maar we hadden ook geen ander bordje gezien. Het was daar erg bijzonder, echt een Remy alleen op de wereld idee. In de verte alleen dat uitgerekte streepje land wat we op de landkaart gezien hadden. Om de natuur te behouden mag je op eigen houtje niet verder dan 4km lopen, verder kom je alleen met een tour. Met een bordje stond aangegeven dat we door de duinen naar de andere kant van deze sliert land moesten lopen. Dus deden we dat. Echt een pad was er niet, je moest zelf maar weten waar je liep. Dit resulteerde erin dat ik weggleed en op m'n kont in het zand zat. Eenmaal uit de duinen moesten we nog een oneindig eind terug door mul zand! Dit kon niet de route zijn die we hadden willen lopen.. en zonder eten bij ons kwam er zowat een hongerklopje opzetten. Oeps! Na ruim 2,5 uur waren we eindelijk terug bij de bus. Het bleek dat we 12km hadden gelopen, de langste route van de 8 routes die op het bord stonden!! Hebben we toch ergens een rood paaltje gemist, want dat is alles wat er werd aangegeven. Verder geen naam van een route ofzoiets. Het zoveelste avontuur deze week! Na een banaan, chocola en cola konden we er wel weer even tegenaan. We reden daarna naar Cape Farewell, het noordelijkste puntje van het zuidereiland (volg je het nog?) Daarvoor moesten we eerst 6km over gravel rijden. Yes! We hebben ons niet voor niets zo goed verzekerd. ;-) De Cape was prachtig en ons busje helemaal alleen in het dal zien staan geeft toch wel het ultieme gevoel van vrijheid. Onze camping voor vannacht was in Totaranui, gelegen in het Abel Tasman National Park. Op onze route hier naartoe reden we nog even langs een bibliotheek voor hopelijk wifi, maar helaas, dat bleek niet te werken als de bieb dicht zit op zondag. Eenmaal op de camping, een uur later na 12km rijden op gravel, ontdekte ik dat ik een wandelschoen mistte! Ohnee.. Onze schoenen liggen los in de bus en we zeiden nog tegen elkaar, als er maar niet eentje uitvalt etc. En nu leek het gebeurd te zijn. Shit! Terug naar Farewell Split waar ik m'n schoenen uit had gedaan was 2uur rijden en dus niet echt een optie. En daarbij wist ik zeker dat ik ze daar in de bus had gezet dus hoe en waar was dat dan gebeurd? Ik was Jelle's schoenen al aan het passen toen ik me realiseerde dat Jelle de deur van de bus bij de bibliotheek ook nog open had gehad. Daar moest mijn schoen liggen! En daar moesten we morgen weer langs dus er was nog hoop.. Al met al een enerverende dag!

Dag 61 - maandag 3 februari
Wakker worden met een strakblauwe lucht, yes! Vandaag gaan we voor de wandeloptie door het Abel Tasman National Park. We kiezen, deze keer bewust, voor een route van 12km. Eerst een stuk door het tropische bos en al snel belanden we op het eerste goudgele standje, waar het heerlijk rustig is. We lopen vrij noordelijk in het park, het gedeelte dat minder druk bezocht wordt. Helaas betrekt het weer een beetje waardoor we nog niet het hele helderblauwe water zien. Desalniettemin, zeker niet minder mooi. Op het volgende baaitje hangt een schommel in een boom, nu is het op-een-onbewoon-eiland-gevoel compleet. Vervolgens moeten we via wat rotsen een stukje klauteren om bij de volgende baai te komen. En wat zit daar in de verte? Is dat nou.. een pinguïn?! Ja! En een yellow-eyed pinguïn zelfs. Snel maken we een foto want pinguïns gaan er meestal direct vandoor als ze mensen zien. Maar deze niet. Het lijkt wel alsof ie te moe is om er nog vandoor te gaan. Jelle probeert hem voorzichtig te aaien, na een schuw beweginkje laat hij het toe. Hoe schattig! Als laatste lopen we naar Seperation Point, een aantal rotsblokken in de zee waar je dichtbij de zeehonden kunt zitten. Wat een mooie dieren ook! Op de terugweg (we gingen dezelfde route terug) was de yellow-eyed pinguïn helaas verdwenen, maar lag er opeens een blauwe pinguïn aan het strand. Die hadden we nog niet gezien, maar om 'm zo te zien was ook niet de bedoeling.. Deze leek te moe om op te staan. Al liet hij flink van zich horen toen Jelle 'm wilde aaien. Haha. Uiteindelijk waren we na ruim 5uur lopen terug op de camping in Totaranui. Vanaf hier reden we terug naar de bibliotheek in Takaka, zou mijn schoen er nog liggen? We draaiden de parkeerplaats op en daar... Lag mijn schoen! Gelukkig! Want dat wandelen vandaag op m'n gympies was nog niet bepaald een doorslaand succes. Opgelucht reden we door naar de Old MacDonald Farm (hihahihaho) camping in Marahau, vanaf hier gaan we morgen kayakken! 

Dag 62 - dinsdag 4 februari
Vandaag gaan we dus voor de andere veelgekozen optie om het Abel Tasman Park te verkennen; kayakken! De weersvoorspelling voor vandaag was volle zon, maar het is nog erg bewolkt als we wakker worden. Hmmm.. Om 09.00u melden we ons voor de briefing van het kayakken. Eerst onze spullen, vooral de camera, droog inpakken. Vervolgens onze outfit bij elkaar zoeken; reddingsvest, waterschoentjes, handschoenen en onze kayak-jurk om 'm zo maar even te noemen. ;-) Daarna kregen we paddelinstructies en als laatste het "in-geval-van-nood-doe-je-dit" verhaal. Ready to go! Kayak op de aanhanger, het busje in en op naar het water. Ik ging voorin (de comfort-seat, hihi) en Jelle achterin waar hij ook moest sturen met de voetpedalen. Ja, luxe kayak! Eenmaal in het water gingen we er rap vandoor. We kayakten de Duitse jongens eruit, yess. Na een halfuur had ik al lamme armen, maar toen we na anderhalf uur bij de zeehonden op de rotsen aankwamen, was ik dat alweer vergeten. Deze colony had veel kleintjes, net kleine puppy hondjes. Al maakten ze het geluid van kleine biggetjes. Maar zo lief! Daarna kayakten we naar Observation Beach, een klein strandje waar je alleen via het water kunt komen (geen wandelaars dus). Nadat we de kayak op land hadden getrokken legden we ons kleed uit en toen brak eindelijk de zon door! Abel Tasman National Park op z'n best, zonder twijfel. Kleine strandjes met tropisch bos achter je en een helderblauwe zee voor je. GEWELDIG! We willen lekker liggen zonnen, maar ik kon niet ophouden te genieten van het uitzicht dus hield m'n ogen open. Opeens zag Jelle een blauwe pinguïn zwemmen, maar toen hij ons zag ging hij er snel weer vandoor, jammer! Na twee uur genieten werd het tijd om weer in onze kayak te stappen. Ruim een uur later waren we terug op het vaste land. Zonder nog enige kracht in ons lijf, dat wel, maar weer een mooie ervaring rijker! Behoorlijk uigehongerd liepen we meteen naar Fat Tui, een luxe hamburgerzaak gevestigd in een caravan met volgens de Lonely Planet, de beste hamburgers in deze regio. En dat is zeker waar! Dat smaakte echt goed na zo'n dag!

En inmiddels is het woensdag en zijn we aangekomen in Nelson. We zijn alweer bijna 3 weken in Nieuw-Zeeland op het zuidereiland. Nog een weekje te gaan voordat we met de ferry naar het noordereiland gaan. Tot de volgende!