New Zealand South Island - Part 3

Kia Ora!

Het laatste verslag over onze belevenissen op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland, we zijn net aangekomen in Wellington op het noordereiland. Veel leesplezier!

Dag 65 - woensdag 5 februari
We verlaten het mooie Abel Tasman Park en rijden richting Nelson. Onderweg stoppen we in Richmond voor het inslaan van boodschappen en tanken bij de grote gele Pak 'n Save, en bij de bibliotheek om jullie te voorzien van ons tweede reisverslag vanuit Nieuw-Zeeland. Bedankt voor de leuke reacties hierop! Rond tweeën rijden we Nelson binnen, een stad die bij ons bekend staat als een plek met mooie stranden. Nu waaide het naar ons idee iets te hard voor het strand dus reden we het stadje in. We wandelden wat rond, maar hadden niet echt een plan. Een stad trekt het geld uit je broekzakken, dus misschien maar niet te lang blijven. Wel gingen we naar de Farmers Market, waar we heerlijke blueberries, frambozen en een zak appels kochten. Ohja, en ook nog een warme wafel met slagroom en een real fruit ice cream. ;-) Aan het einde van de middag reden we door naar Marlborough Sounds. Dit gedeelte van het zuidereiland heeft een 71km lang wandelpad, genaamd Queen Charlotte Track. De route naar onze camping Cowshed Bay was al de moeite waard! Bijna 30 kilometer slingeren door de bergen met waanzinnig uitzicht op de Kenepuru Sound (1 van de sounds, de meeste bekende is de Queen Charlotte Sound). Het is moeilijk uit te leggen hoe dit eruit ziet, bekijk daarvoor de foto's maar even. Op de camping was de ranger toevallig net aan het controleren en konden we bij hem meteen de $12 aftikken. De ranger was een, denken we, gepensioneerd mannetje die dit puur voor het plezier doet. En plezier had hij zeker, bij elke caravan, bus of tent stond hij zeker een kwartier te kletsen. Zo ook bij ons, gezellig en goede tips gekregen bovendien! De nacht was onrustig.. We hadden de laatste plek op de camping weten te bemachtigen, maar die was nogal steil, waardoor we niet recht konden staan met onze bus. En daardoor gleden we in bed naar beneden en werd ik de volgende ochtend een halve meter lager wakker en Jelle ook, al had hij al wel meer wakker gelegen. Het leek wel bergbeklimmen in je eigen bed! ;-)

Dag 66 - donderdag 6 februari
Tijd voor een wandeling langs de Queen Charlotte Sound. Na zo'n 600m klimmen via een paadje achter onze camping, kunnen we de Queen Charlotte Track op. Omdat het pad ook over delen privégrond gaat, heb je voor bepaalde stukken een pas van $12 per persoon nodig. Daar hadden we niet zoveel zin, maar gelukkig konden we nog zo'n 10km op het pad lopen waar je die pas niet nodig had. De route was mooi, met prachtige doorkijkjes op de Queen Charlotte Sound. En we een hadden ons dagelijkse portie beweging ook weer gehad. Eenmaal terug bij de camper reden we door naar Picton, we keken wat rond maar zoveel spannends was er niet te zien. Dan is de omgeving toch een stuk mooier dan het stadje zelf. Daarna vertrokken we naar Blenheim, samen met Renwick, het hart van de wijnregio Marlborough. 75% van de wijnen in Nieuw-Zeeland wordt hier gemaakt. We oriënteerden ons op fietsverhuur voor over ee n paar dagen, want we wilden eerst naar Kaikoura, nog zo'n 130km ten zuiden van Blenheim. Na ruim een uur rijden vanaf Blenheim vonden we onze gratis conservation camping Okiwi Bay. We parkeerden de bus op het grasveld en liepen een rondje om de boel te verkennen. Op het bord met "Okiwi Tracks" stond een lookout vermeldt op slechts 550meter lopen. Op onze slippers liepen we het pad op en na 10min klimmen keken we van bovenaf op Okiwi Bay, wat een plaatje! En met een "blaasbloempje" had ik de grootste lol daar. En nee mam, er zat niets in m'n mond. ;-) Vanaf die lookout zagen we ook auto's en tenten direct aan het strand staan (de camping was aan de andere kant van de weg, niet de strandzijde). Van bovenaf zagen we een mooi plekje waar we de bus neer konden zetten. Vlak aan zee koken en eten, dat is toch geweldig? En zo werd een nieuw avontuur een feit. Ik reed het busje zo het zand in, dat muller was dan gedacht.. en daarnaast hing er al een paar dagen een flap (dit bleek later een beschermkap te zijn) los aan de onderkant van de bus, die nu lekker door het hoge gras schaafde. Wat een topidee weer. Een man die er met zijn jeep en tent stond stak z'n duim naar ons op. Vast bedoeld als iets in de trant van "lekker bezig, maar niet heus" of "red oe d'r met". Iets verder lag nog muller zand.. Het leek ons verstandiger dat Jelle dit zou rijden. En dat deed hij goed! Iets achteruit en vervolgens plankgas erdoor! Met enigszins spinnende achterwielen, maar we hadden ons van bovenaf zo mooi lijkende plekje bereikt. Het was ook een hele mooie plek hoor, alleen iets moeilijker bereikbaar dan gedacht. Jelle ging de rest van het pad verkennen, zouden we hier nog weer uit komen? Ik begon met koken. Na zo'n 10 minuten was Jelle terug.. hij moest een auto duwen die vast zat. Ooh wat een grap dit, ik ook altijd met m'n goede ideeën. Enfin, het eten op deze plek smaakte goed en het avontuur was er weer volop! Maar na het eten besloten we wel maar de poging te wagen uit dit zandpad te rijden, terug naar de officiële campingplek. Als we nu vast kwamen te zitten waren er tenslotte nog mensen die konden helpen duwen. Jelle reed, in volle vaart, door het zandpad. Ik mocht er achteraan huppelen, dat scheelde gewicht (en bedankt). En het lukte, zonder vast te komen te zitten waren we weer op de weg. De loshangende beschermkap onder de bus schraapte nu alleen wel over de grond. Oeps.. Jelle ontpopte zich tot automonteur en lag onder de bus om de boel weer enigszins vast te drukken. We draaiden de weg weer op en na zo'n 100meter rijden, schraapte het weer over de grond. Eenmaal op de camping (die was maar 200meter verderop) deed Jelle poging 2 en die lijkt gelukt te zijn.. maar wie weet wat de dag ons morgen brengt!

Dag 67 - vrijdag 7 februari
Op naar Kaikoura! Het walhalla van het marine life in Nieuw-Zeeland. Het hele jaar door kun je hier walvissen spotten en dat willen we natuurlijk graag! Oo de camping waar we afgelopen nacht stonden was geen watervoorziening. En ons water was na de afwas van vanmorgen op. Wat een goede reden om weer eens lekkere koffie te halen, in plaats van oploskoffie te maken. In Kaikoura haalden we koffie bij de Coffee Owl, een caravan langs de weg met heerlijke koffie, waar we ook toegang tot wifi hadden. We checkten op TripAdvisor de recensies van de walvissentour. Over het algemeen positief, sommigen wat minder maar dat waren vooral mensen die zeeziek waren geworden of last hadden van andere zeezieke mensen. We twijfelden een beetje.. Wat als we niets zouden zien? Of eentje heel ver weg? Maarja, alle tours met wilde dieren is altijd een gok wat je ziet en dat maakt het dan juist ook weer spannend, dus we gingen ervoor! Om 12.45u mochten we ons melden voor de safety briefing waarna we met de bus naar de haven werden gebracht waar we op onze boot stapten met zo'n 40anderen. En die boot had power, holy moly! Vol gas gingen we de zee op, maar al net zo snel stopten we, want daar was al onze eerste whale! Vanuit de boot, achter glas, zagen we de walvis duiken en de bekende staart als laatste bovenkomen. Wow! Nu al! We werden verzocht weer te gaan zitten en vol gas gingen we verder de zee op. Een behoorlijke bumpy ride! De eerste Chinees hing dan ook al snel boven een wit kotszakje. Niet veel later was er een tweede whale gespot en deze was nog niet zo lang aan de oppervlakte. Een whale is gemiddeld tussen de 5 en 10 minuten aan de oppervlakte waarna hij duikt en zo'n 45 tot 60 minuten onder water blijft. Deze zagen we vanaf het dek van de boot een paar minuten aan de oppervlakte en toen kwam weer de duik en dus de staart. Te gek! Vervolgens moesten we weer gaan zitten, maar nog geen 5 minuten later... Nog een whale! En dus vlogen we weer de trap op het dek op. Goed vasthouden, want de zee was ruig. Gemiddeld ziet men 1 tot 2 whales per tour. Wij hadden er inmiddels al 3 gezien! En er kwam een vierde.. en een vijfde. Wat een machtige beesten, zo dichtbij, dat is echt geluk hebben. Volgens mij wist de crew ook niet wat ze overkwam, dit gebeurde niet vaak. Ook zagen we nog een Albatross, de grootste vliegende zeevogel ter wereld met een maximale spanwijdte van 4,2meter. Deze was niet zo groot, maar toch.. alleen die snavel al! En toen dus nog een walvis.. En nog een! De laatste door Jelle persoonlijk gespot, eerder dan dat de crew de walvis had gezien. Ook al voelden wij onze magen ook wel, de kick overheerste alles! Dit overtrof al onze verwachtingen! Jelle had een smile van oor tot oor en die grijns zat 's avonds nog steeds op z'n hoofd. Wat een geweldige dag weer! We vonden een mooie camping ten zuiden van Kaikoura, vlak aan zee. En deze keer via de "gewone" weg bereikbaar. ;-) Na genoten te hebben van een heerlijk warme douche, realiseerden we ons weer eens wat we allemaal meemaken. Echt bijzonder.

Dag 68 - zaterdag 8 februari
De wekker gaat om 04.00u. Waarom in hemelsnaam? Omdat wij bedacht hadden dat met wilde dolfijnen zwemmen in de open zee bij zonsopgang toch wel iets heel moois moest zijn. En ook dat kan dus in Kaikoura. Door een "canyon" op de zeebodem, een afgrond van bijna 2km op een paar honderd meter uit de kust, is dit een heel voedselrijk gebied waar het marine life op af komt. Door die canyon wordt plankton omhoog gevoerd. Naast de door ons gespotte walvissen en dolfijnen, leven hier ook o.a. orca's en haaien. Om 05.00u stonden we bij de organisatie Dolphin Encounter voor de deur met nog zo'n 30 andere mensen. We werden in een dikke wetsuit met een soort muts gehesen en kregen flippers en een snorkelset mee. Na de safety briefing gingen we met de bus naar de haven waar we met 12 anderen op een boot(je) stapten. Ready to find the dusky dolphins! Het bijzondere aan deze tour is dat je gaat zwemmen met wilde dolfijnen, dat wil zeggen dat ze niet getraind of gevoed zijn door mensen en dat je nooit weet wat ze doen en ook niet waar ze zich bevinden. Het gaat in deze tour erom dat jij de dolfijnen vermaakt om hun aandacht te krijgen. Al met al best spannend dus. Het duurde even, maar na ruim een half uur varen met een mooie zonsopgang werden de eerste dolfijnen gespot! Joehoe! Ze waren nog "onderweg", dus we moesten even wachten tot ze wat meer bij elkaar waren, maar al snel daarna mochten we het water in! Snorkel op, zitten op de rand van de boot en vervolgens de zee in. Alleen dat was al tof, zo ver uit de kust de zee in. Het was even koud, maar zodra je wetsuit zich vol water heeft gezogen voel je daar niets meer van. De beste manier om aandacht te krijgen van dolfijnen is door geluidjes te maken. En iedereen was behoorlijk fanatiek met de meest vreemde geluiden. Maar het werkte! Al snel zwommen de dolfijnen onder ons, naast ons en soms sprongen ze zelfs boven ons. Waanzinnig!! Ze zijn echt speels, kijken je aan en soms lijkt het wel alsof ze naar je lachen. DOL-FIJN! We hadden een onderwater camera gehuurd waar we filmpjes mee hebben gemaakt, hopelijk zijn die gelukt, dit willen we nog wel 100x herbeleven. Na zo'n 20minuten snorkelen, moesten we weer de boot op. De dolfijnen hadden zich verplaatst en zoals gezegd, de dolfijnen bepalen wat er gebeurd, dus volgden wij ze. Nog geen 10minuten later mochten we weer het water in, en daar waren ze weer! 1 dolfijn zwom om me heen en ik ging mee rondjes draaien, zo gaaf! Eenmaal terug op de boot gingen de wetsuits uit en droge kleren aan en kregen we warme chocolademelk met koekjes. Daarna volgden we de dolfijnen nog met de boot voor wat mooie foto's. Al gauw zagen we overal om ons heen dolfijnen, het leken er steeds meer te worden en dat was ook zo zei de gids; op een gegeven moment waren het er ruim 200! En ze showden ons hun backflips en salto's. Het voordeel van dit vroege tijdstip is dat de dolfijnen echt zin hebben om te spelen, en dat hebben we gezien! Ruim 3 uur later en een geweldige ervaring rijker stonden we weer aan het vaste land. We konden lekker warm douchen en ons beeldmateriaal ophalen. En toen was het pas 10.00u! We bezochten een rommelmarktje en haalden een goede kop koffie, daar was ik wel aan toe! Daarna liepen we de Kaikoura Peninsula Walkway; een wandeling van 3uur langs de kust. Op de rotsen lagen de zeehonden weer heerlijk te zonnen. Jelle kwam iets te dichtbij en kreeg een brul, haha! Vooral het stuk van Seal Colony Point tot Southbay was erg mooi. Onderweg had ik een vissandwich willen halen bij een kraampje dat ik de dag ervoor had gezien, was die kraam er niet! Dus eenmaal terug bij de bus waren we best uitgehongerd. Wat ons nog restte in Kaikoura was pinnen, boodschappen doen en tanken. Ohja en het water, de olie en de bandenspanning checken (wat Jelle uiteraard deed, niet ik met m'n ondermaatse autokennis). We reden terug naar de camping in Okiwi Bay. Na het eten liepen we nog even naar een stukje over het strand, via het stuk waar we eergisteren bijna vast zaten met de bus. Onze mooie bus waar we zo trots op zijn!

Dag 69 - zondag 9 februari
We zitten optijd in onze bus terug richting Blenheim, want vandaag gaan we wijntjes proeven in de Marlborough Wine Region!! Bij het Blenheim Top10 Holiday Park huurden we een tandem. Jelle had daar nog nooit op gefietst en als 1 van de twee een beetje tipsy zou worden kon de ander mooi sturen. ;-) Uiteraard mochten we ook weer een charmant helmpje op. Niet helemaal overbodig trouwens aangezien je gewoon langs de soort van snelweg fietst waar 100km per uur gereden wordt. Voordat we naar de wijn gingen fietsen gingen we eerst naar de Boutique Chocolate Factory. Hier maken ze heerlijke chocolaatjes, truffels en andere lekkernijen. We mochten twee soorten proeven.. Alsof er een engeltje over je tong piest. :p Heerlijk! Daarna volgde al snel onze eerste cellar door bij een winery, waar we wijn mochten proeven. We wisten niet helemaal wat we moesten verwachten, hoeveel mochten we proeven? Was het gratis of niet? Maar bij de eerste "Dry Lands" vielen we al met onze neus in de boter; 6 wijnen proeven, gratis! Lekker hoor om half12 's ochtends. Bij de volgende winery "Rock Ferry", nog geen 500m verderop mochten we ook gratis proeven; te beginnen met de bubbels, vervolgens 3 witte wijnen, 2 rode en een dessert wijn. Leuk was ook dat hier een Nederlander ons te woord stond, die al 37 jaar in Nieuw-Zeeland woont. Zijn emigratie ging destijds nog met de boot van Nederland naar Nieuw-Zeeland waar hij 6weken over gedaan had. Hij had op het Nieuw-Zeelandse nieuws gehoord over de triomf van de Nederlanders op de 5km in Sotchi. Wel een beetje balen dat wjj dat niet kunnen volgen! Met inmiddels al 12 slokken verschillende wijnen op, werd het erg gezellig op de fiets. ;-) En zo volgden nog 5 wineries. Lekker op de fiets door de wijnvelden van Nieuw-Zeeland, wat is het leven toch zwaar.. ;-) Overigens spraken we nog een Nederlandse die hier inmiddels 6 jaar woont en werkt vanwege de liefde ("ik heb een kiwi-man en 2 kiwi-kinderen"). Bij de Wairui River winery kochten we een fles Sauvignon Blanc om later nog eens na te genieten van deze dag! Nadat we zo'n 50km gefietst hadden en 30 wijnen hadden geproefd (ongeveer.. we waren de tel een beetje kwijt), arriveerden we weer op de camping waar ons een lekkere warme douche te wachten stond om weer een beetje te ontnuchteren..

Dag 70 - maandag 10 februari
Vandaag werd een aanklooidagje, morgen gaan we met de ferry van het zuidereiland naar het noordereiland, en we hebben eigenlijk alles gedaan wat we wilden op het zuidereiland. Op de een camping ontbeten we rustig en ruimden we de camper maar weer eens een beetje op. Vervolgens deden we boodschappen en vonden we een per toeval de bibliotheek in Blenheim. Konden we eindelijk kijken of onze filmpjes van het dolfijnen zwemmen een beetje gelukt waren.. en dat waren ze zeker! Wat gaaf was dat! Daarna reden we terug naar Picton waar we bij de "Picton Village Bakkerij", in handen van Nederlanders, een lunchje haalden. De haven van Picton is een idyllisch plaatje, waar we lekker van een zonnetje genoten, ik verder typte aan dit verslag en Jelle zich inlas in wat we op het Noordereiland gaan beleven! Bij de Picton Village Bakkerij haalden we aan het einde van de middag (uit ervaring weet ik dat dan alles in de aanbieding gaat) nog wat lekkere broodjes alvorens we naar de camping op zo'n 10km vanaf Picton reden. Een mooie plek aan het water, maar helaas was de wind (weer eens) te sterk om lekker buiten te kunnen zitten. Helaas, maar in ons busje is het ook altijd gezellig. ;-)

Dag 71 - dinsdag 11 februari
Dag 71, dat betekent dat we op de helft zijn van onze 142 dagen vol avontuur. Een beetje weemoedig worden we van die gedachte.. We hebben wel het gevoel dat we al lang weg zijn, maar aan de andere kant gaat de tijd zo snel. Al op de helft van de reis waar we zo lang naar uitgekeken hebben. Nouja, nog meer genieten dan dat we al deden de komende weken, voor zover dat mogelijk is dan. ;-) Het was weer vroeg opstaan vandaag want we moesten ons om 07.00u melden bij de BlueBridge Ferry terminal voor de boottocht van het zuidereiland naar het noordereiland. Mooi getimed zo op de helft van onze reis. Aan het begin van de boottocht was het slecht weer, maar gelukkig brak het zonnetje nog door waardoor we nog wat mooie plaatjes konden schieten van de Marlborough Sounds waar we doorheen voeren. De boot was ook voorzien van wifi waardoor we de uitslag van de geweldige 500m voor mannen in Sotchi lazen, wat een prestatie van de broertjes Mulders en natuurlijk Smeekens (vooral ook zuur voor hem trouwens). Na 3,5uur varen reden we met onze bus het vaste land weer op; rechtstreeks de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, Wellington, in. We zitten daar nu even in de (indrukwekkend moderne) bibliotheek (National Library of New Zealand) om jullie van dit verslag te voorzien. Vanmiddag gaan we naar Te Papa, naar zeggen het beste museum in Nieuw-Zeeland. Wat we verder tegenkomen, dat zien we nog wel!

Tot zover dus onze avonturen op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland, wat was het geweldig mooi daar! Nog even voor de statistieken.. We hebben 4200km (!!!) in ons busje op het zuidereiland rondgereden in een tijdsbestek van +/- 3 weken. :-)

We zijn benieuwd wat ons op het noordereiland te wachten staat!

Tot de volgende!