New Zealand South Island - Part 1

Kia Ora! (Zo zeg je in New Zealand "welkom!")

Want daar zijn we dus inmiddels: New Zealand! Het land van de Kiwi's (zo noem je de inwoners van Nieuw-Zeeland). We beginnen onze reis door Nieuw-Zeeland op het zuidereiland. Vanaf Christchurch rijden we naar beneden langs de Oostkust om via de Westkust weer naar boven te rijden. Vanwege de beperkte wifi hier, waren we niet eerder in de gelegenheid een nieuw reisverslag te posten, dus bij deze, een flinke! Veel plezier!

Dag 45 - donderdag 16 januari
De nachtvlucht vanuit Melbourne naar Christchurch was wat onrustig en na amper 3 uur slaap waggelden we het vliegtuig uit om 05.00u. Gelukkig waren we snel door de strenge controle (ze doen er hier ALLES aan om hun natuur te beschermen) heen. Op het vliegveld pinden we onze eerste Nieuw-Zeelandse dollars waarmee we meteen een ontbijtje scoorden. Onze camper konden we pas om 09.00u ophalen, dus hingen we nog een beetje rond op het vliegveld (met wifi). Met de Shuttle Service vanaf het vliegveld arriveerden we om 08.30u bij het depot van Escape Rentals en gelukkig was er al iemand aanwezig. We konden kiezen uit twee busjes; het werd de geel/groen/blauwe, een automaat, met net nieuwe bekleding aan de binnenkant. Wat een luxe, comfort en gemak zou je denken. Daar komen we later nog wel op terug. :p Nadat we het geld bij elkaar gesprokkeld hadden om de campervan voor de komende 6weken af te tikken, konden we op pad! Eerst maar eens even wat basic boodschappen doen en de tank volgooien. Nee, het Nederlandse beleid dat je een volgetankte auto/busje meekrijgt, dat kennen ze hier niet. Voordeel is dan natuurlijk dat je 'm ook niet volgetankt weer moet inleveren. We besloten op een camping in Christchurch te bivakkeren voor de eerste nacht, omdat het ons niet zo verstandig leek in onze ik-kom-net-uit-het-vliegtuig-en-ik-ben-moe-en-het-is-hier-koud-modus te gaan rijden. Want ja, van 41 graden in Melbourne naar zo'n 15 graden in Christchurch, dat is bijna wereldschokkend! ;-) Nouja, hebben we die lange broek, trui en jas in ieder geval niet voor niets al 6weken meegesleept.

Dag 46 - vrijdag 17 januari
Reizen is best vermoeiend. Dat klinkt misschien gek en is ook zeker geen geklaag, maar feit is wel dat je elke dag een nieuw plan moet maken voor de volgende dag en veel indrukken en ervaringen te verwerken krijgt. En als je dan ook nog een grote angst hebt om dingen te missen en veeleisend bent aangelegd, dan word je er mooi druk mee! Dus besloten we om deze dag te gebruiken om te chillen, het laatste reisverslag over Australië af te maken, ons in te lezen over Nieuw-Zeeland etc. 's Middags reden we de stad in voor een Christchurch Discovery Tour. Zoals je waarschijnlijk nog weet is Christchurch in February 2011 om 12.51pm getroffen door een zware aardbeving. Door 24 traumatische seconden is de stad voor altijd getekend. De aardbeving was erg zwaar omdat de aardplaten (of hoe dat ook heet) verticaal langs elkaar schoven waardoor alles letterlijk verticaal de lucht in ging en daarna weer neerkwam. Er vielen 185 doden, waaronder veel jonge Internationale studenten doordat een talenschool compleet instortte. We reden in zo'n rode toeristische dubbeldekker bus met open dak door Christchurch. Natuurlijk was er veel kapot, leegstaande spookachtige gebouwen, waaraan je kon zien dat ze rijp waren voor de sloop. Maar ook veel gebouwen waar je aan de buitenkant niets aan ziet, zoals het grote politiebureau, worden toch gesloopt. Door de verticale schokken is de fundering van deze gebouwen niet meer betrouwbaar en moeten ze dus gesloopt worden. Van de 2500 originele gebouwen, moeten er 1700 plat. Er is al veel werk verricht, maar er staan nog 150 gebouwen in de stad die plat moeten. Best bizar. Ook reden we langs de iconische Christchurch Cathedral, of in ieder geval hetgeen er nog van over is. Net als bij andere gebouwen, worden delen van de Cathedral die op instorten staan overeind gehouden door middel van het stapelen van zeecontainers. Het herbouwen van de stad gaat 15-20jaar duren. Gebouwen mogen in de toekomst nog maximaal 7 verdiepingen hoog zijn. Al met al alsnog een indrukwekkende tour op onze "rustdag".

Dag 47 - zaterdag 18 januari
Uitgeslapen en Ready to Go! Vanuit Christchurch reden we naar Akaroa / Banks Peninsula. Dit ligt in het puntje ten oosten van Christchurch. Na een uurtje rijden stopten we bij een cafeetje op de top van een berg waar je een geweldig uitzicht had over dit stukje van Nieuw-Zeeland. Daarna reden we bergafwaarts Akaroa binnen. Een gemoedelijke plaats aan een mooie baai. We keken wat rond en liepen een stuk over de pier. Even twijfelden we of we hier met dolfijnen zouden gaan zwemmen, maar Kaikoura en Bay of Island schijnen hier DE plaatsen voor te zijn, dus dat deden we (nog) niet. Bovendien waaide het vandaag te hard in Akaroa waardoor veel tours gecancelled waren. We reden vervolgens door naar onze camping Okains Bay in Banks Peninsula. Peninsula is, denken we, een verzamelnaam voor een aantal dicht bij elkaar gelegen baaien. Eenmaal op de camping werden we, vooral Jelle, er nog even aan herinnerd dat we echt gaan kamperen de komende 6 weken. Of krampeneren, daar zijn we nog niet helemaal over uit. ;-) Een drukte van belang, totaal geen logica in wie waar staat en een heleboel vreemde vogels. We besloten onze mooie bus zo dicht mogelijk bij het strand te zetten. Tijd voor een biertje! De Corona smaakte met 41graden in Melbourne toch beter dan met 17graden in Okains Bay maar vooruit. We zijn in Nieuw-Zeeland en de omgeving is prachtig! :-)

Dag 48 - zondag 19 januari
Als ik ergens al een hekel aan had is het wel douchen met douchemuntjes. In Zuid-Afrika stond ik geregeld nog met m'n hoofd vol shampoo toen de douche ermee ophield. Op deze camping kon je voor $2 dollar, 4 minuten douchen. Voor de zekerheid nam ik dus alvast maar 2 x $2 mee. Na zo'n 8minuten lopen vanaf onze camper was ik bij de douches (ja, grote camping!). De wonderen zijn de wereld nog niet uit, maar na 1 douchemuntje was ik zowaar klaar (echt net, dat dan wel). Na het ontbijt en het afwassen in ons afwasbakje gingen we weer de weg op. De volgende bestemming werd Lake Tekapo. Via de Summit Road, rijdend langs een vulkaancrater, reden we weg uit Banks Peninsula. En toen was het moment daar *tromgeroffel*, ik ging in onze campervan rijden! En niet zoals papa me geadviseerd had in een weiland met de hekken dicht, maar gewoon de weg op! Het was even wennen, maar al snel heel cool! Dit is wat je noemt een escape adventure; in je eigen busje door Nieuw-Zeeland touren! Tegen een uurtje of 15.00u kwamen we aan bij Lake Tekapo. Wat een waanzinnig blauw, soort turquoise water. Echt zoals je ook op de ansichtkaarten ziet. Jelle wilde altijd al heel graag een helicoptervlucht met sneeuwlanding maken. En dat kon in deze omgeving, dus gingen we daar naar informeren. We konden voor de volgende dag boeken, maar er was een kans dat als we op de dag van de vlucht 's ochtends vroeg kwamen, we een betere prijs zouden krijgen. En daarbij is het weer natuurlijk allesbepalend, dus besloten we te wachten tot de volgende dag. We parkeerden onze camper op de camping en begonnen vanaf daar aan een wandeling van 3uur rondom en op de Mount John. Het eerste gedeelte was nog redelijk vlak, maar na een beste beklimming was het uitzicht vanaf de Mount John adembenemend! In een 360graden view zag je 3 verschillende landschappen. Wauw! We hielden het gelukkig droog tijdens de afdaling, maar we konden zien dat het verderop met bakken uit de lucht kwam. Eenmaal terug op de camping hadden we flinke trek en maakten we pasta. Onze bus stond op een unpowered site (dus zonder stroom), maar met uitzicht op Lake Tekapo. Topplekje voor deze nacht!

Dag 49 - maandag 20 januari
We worden wakker met een stralende zon! En dan is het water van Lake Tekapo zo mogelijk nog blauwer. En daarnaast; perfect weer voor een helicoptervlucht! Dus gauw naar de bookings office om te kijken wat ze nog beschikbaar hebben. De enige optie bleek om direct om 08.30u te gaan, aangezien andere helicopters met langere routes inmiddels volgeboekt waren voor later die ochtend. Maar voor ons was dit eigenlijk perfect; het weer was op dit moment goed en we kregen een privevlucht met z'n tweeën! Dus reden we snel naar de opstijgplek waar de helicopter al stond te draaien. Whoehoeee! We zaten naast de piloot voorin de helicopter. Spannend! We vlogen over het bergachtige landschap richting Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. En zoals gezegd, Jelle wilde graag een sneeuwlanding maken, dus dat gingen we doen! Van boven konden we bijna niet geloven dat we op dat stukje sneeuw gingen landen, maar ruimte genoeg uiteindelijk. We vlogen op zo'n 2100m hoogte, maar door het bergachtige landschap heb je niet door hoe hoog dat is. De sneeuwlanding was magisch en de piloot vloog de helicopter, nadat hij ons op de sneeuw gedropt had, nog even een stukje opzij omdat dit beter was voor de foto's. Wat een held! Die 5 minuten met z'n tweeën in de sneeuw met onze korte broek aan waren prachtig, zoals Jelle het noemde. Wat een moment! Daarna vlogen we via Lake Tekapo terug naar de basis. Uiteindelijk vlogen we ruim 36minuten (in plaats van 30minuten) en het was elke cent waard. Enigszins doorgedraaid van de adrenaline reden we naar Mount Cook Village. Onderweg zagen we ongeveer de plek waar we daarnet nog met de helicopter stonden, bizar! Vanaf Mount Cook Village wandelden we de Hooker Valley Track die 3uur duurde. Een mooie wandeling over zogenoemde Swing Bridges, bruggen van hout die nogal bungelen en waar maar 20mensen tegelijk op mogen. De Mount Cook was dankzij het mooie weer (26graden) ontzettend mooi om te zien. Op het einde van de route, in Hooker Valley Lake, lag gletscherijs, echt maf om te zien. Na deze flinke wandeling reden we naar onze eindbestemming voor deze dag, Omarama. Onderweg stopten we bij de Mount Cook Salmon Farm, de hoogstgelegen zalm farm ter wereld, waar ik natuurlijk verse zalm moest kopen! In Omarama vonden we een zogeheten "conservation camping". Dit houdt in dat je weinig tot niets betaald, maar ook niets hebt behalve een gat in de grond voor je behoefte. Dus. De plek was erg mooi, langs een kabbelend riviertje. Na het eten maakten we ons plan voor de volgende dag. Want dat is hoe we het hier doen; plannen van dag tot dag met de Lonely Planet als onze voornaamste gids.

Dag 50 - dinsdag 21 januari
Vandaag reden we van Omarama naar Dunedin, een studentenstad aan de Oostkust. Onderweg stopten we in Oamaru, een oude stad. En oud was het zeker. Normaal ben ik niet zo'n historie freak, maar dit vonden we toch allebei wel bijzonder. Alsof de tijd in deze stad 50jaar heeft stilgestaan. We bezochten een Limestone beeldhouwer die echt prachtige beelden maakte. Helaas te breekbaar om mee te nemen en te duur om naar huis te sturen. Daarna bezochten we een andere art crafts winkel waar ze ook echt overheerlijke fudge verkochten. Verder zagen we oude graanschuren, een stoomlocomotief en natuurlijk een oude kerk. Na twee uurtjes heb je het er ook wel gezien, maar zeker een bezoekje waard. Na Oamaru kwamen we rond 15.00u aan in Dunedin. Het "probleem" met steden is dat je er altijd geld uitgeeft. Op naar de (bijna) gratis bezienswaardigheden deze keer. We gingen naar Mou Very, een superkleine kroeg van slechts 1,8m breed! Daar proefden we Dunedin's iconic Emerson's Beer; een combinatie van Duits bier met een Sauvignon Blanc smaakje. Een beetje vreemd, maar wel lekker! Daarna namen we een kijkje in de oudste kerk van Otago waarna we naar het Railway Station liepen. Dit is het meest gefotografeerde gebouw van Nieuw-Zeeland en we snapten wel waarom. Bizar hoe ze vroeger elk mozaieksteentje zo netjes erin gelegd hebben en het glas in lood maakte het plaatje helemaal af. Daarna reden we naar de Baldwin street, volgens de Lonely Planet de steilste bewoonde straat ter wereld (19º). We wisten niet zeker of we bovenaan of onderaan uit zouden komen, het werd onderaan. We hebben maar niet geprobeerd of ons busje er tegenop kon rijden. ;-) Vervolgens reden we naar Otago Peninsula, waar we een camping vonden in Portobello. Deze uithoek achter Dunedin staat bekend om het spotten van verschillende soorten pinguïns. Wij besloten op zoek te gaan naar de yellow-eyed pinguïn, een van de meest zeldzame soorten ter wereld. We reden hiervoor naar Sandfly Beach waar we ook zeeleeuwen konden zien. Na een korte afdaling via de duinen kwamen we op het strand waar we van anderen hoorden dat ze pinguïns gezien hadden. Grote kans om ze te zien dus! We liepen over het strand en tuurden de zee in op zoek naar de pinguïns. Nog niets... Op de rotsen zouden de zeeleeuwen liggen, maar ook die zagen we nog niet. Vooral pinguïns zijn erg schuw en schikken snel van mensen dus gingen we verscholen in de duinen zitten (dit stond aangegeven als kijkpunt). Nog steeds niets en geduldig als we zijn (not), zaten we om ons heen te kijken. Verderop zagen we mensen foto's maken ("dat zal wel van de sand dunes zijn", dachten we.) Maar de mensen liepen voorbij ons kijkpunt en gingen bij de rotsen weer foto's maken. En toen zag Jelle opeens een zeeleeuw die bewoog! We liepen naar de rotsen toe en zagen er opeens veel meer liggen. Dichterbij dan we dachten ook en die beesten schijnen verrekte snel te zijn, dus een beetje oppassen was wel verstandig. De oplettende toeristen die al foto's stonden te maken hadden een pinguïn hoger op de rotsen gezien. Wij nu dus ook. Check! Zeker een uur tuurden we naar de pinguïn en letten we op de zeeleeuwen. Er kwam nog een tweede pinguïn bij vanuit het water (te grappig hoe ze hun kont droogschudden) en kwam er ook nog een zeeleeuw aanzwemmen. Die hield ons nauwlettend in de gaten! Op de terugweg over het strand, zagen we op advies van de oplettende toeristen, nog een derde pinguïn in duinen, die we van dichterbij konden zien. Mission accomplished! Voor het stuk vanaf het strand via de duinen weer omhoog naar de parkeerplaats staat 40minuten, wij waren in 10 minuten boven. Goede workout voor de billen door dat zand rennen. ;-) Eenmaal terug op de camping namen we een warme douche waar we na weer een drukke dag in ons busje onder de dekens kropen.

Dag 51 - woensdag 22 januari
Op de planning voor vandaag: van Banks Peninsula naar Southland (onderste gedeelte van het zuidereiland) rijden en maar zien op welke conservation camping we belandden. We kwamen eerst weer door Dunedin waar we bij ons favo supermarket weer insloegen voor de komende dagen en de tank volgooiden. Daarna moesten we nog op zoek naar een gasslang voor onze BBQ, het verhuurbedrijf was zo slim om deze vergeten in de doos te doen. Maar ze vergoeden de onkosten gelukkig. Het standaard warenhuis verkocht niet een slang die op onze gasfles pastte, maar zowaar was er ook een echte gas(slang)winkel die ons voorzag van de "hose" en "male fitting". Daarna boekten we bij de Burger King (ja, daar is wifi) onze ferry tussen het zuidereiland en het noordereiland voor 11 februari. Deze schijnt redelijk snel volgeboekt te zijn, maar gelukkig waren we er nog optijd bij. Na al deze noodzakelijke bezigheden konden we onze reis naar het zuiden vervolgen. Helaas was het nogal baggerweer (lees: regen), waardoor er ook veel mist hing en we het landschap niet op z'n mooist konden zien. Gelukkig waren er zo'n 50 schapen die onze opvrolijkten door lekker over de weg te waggelen. Toch wel iets wat je meegemaakt moet hebben in Nieuw-Zeeland. Vanwege het slechte weer stopten we alleen bij de Purakanui Falls. Een mooie waterval, maar eerlijk gezegd hebben we al mooiere gezien (hoezo verwend met natuur?). Jelle daarentegen heeft een fascinatie voor watervallen, die blijft ervan genieten. Onze slaapplek werd een camping in Papatowai. Hier realiseerden we ons dat dit punt, in het zuiden van het Zuidereiland, het verste weg van thuis is dat we zullen zijn (aaah). Op loopafstand was een klein, rustig strandje waar het zonnetje nog even doorbrak. Helaas van korte duur, de nacht was vooral regen, regen en nog meer regen.

Dag 52 - donderdag 23 januari
Het mooie van een eigen camper is dat je kunt blijven waar je het mooi vindt en kunt gaan als je het wel gezien hebt. In dit geval, het laatste, wegwezen dus. Om 07.40u reden we de camping af met een behoorlijke rit voor de boeg, eindbestemming Milford Sound, zo'n 400km verderop. Totaal onverwacht willen we allebei graag rijden (ja echt, zelfs ik!), dus allebei 200km dat is nog wel te overzien. Door regen en wind crossten we langs de Zuidkust, zonde, maar we konden simpelweg weinig zien hier en we wisten dat het weer vrijdag in Milford Sound goed zou zijn (zonnetje en 20graden). Dus gaan met die banaan. In Clifden wilden we graag de Clifden Caves bezoeken, daar kun je glowworms zien, maar door de regen waren de caves ontoegankelijk. Jammer, maar helaas. Bij de plaatselijke info shop kochten we een nieuwe rugzak. Sorry Loes, de zwarte Eastpack is overleden aan oververmoeidheid. We wilden in Clifden tanken, maar om de een of andere bijzondere reden, zijn we daar nooit aangekomen. Eerst volgende plaats werd Manapouri ("dat halen we makkelijk", zei Jelle). En toen begon het lampje te branden. Oh ooh. Benzine bijna op en we moesten nog zeker 30km. En nu weet ik wel dat je met het lampje aan nog zo'n 50km kunt rijden. Maar toch. We besloten dat alles binnen de 10km loopbaar was. Ik zag ons al gaan met zo'n jerrycan. ;-) Maar we haalden Manapouri en het tankstation. Jelle tankte 59liter, dat wil zeggen dat er nog 1liter in de tank zat. Oeps! Haha, wat een grap. Dit zou ons niet gebeuren! Right. Auto's en ik zullen wel nooit een geweldige combinatie worden. Enfin, vanuit Manapouri reden we naar Te Anau, waarna we begonnen aan de 120km naar Milford Sound. Dat is trouwens een fjordengebied. Over dit stuk doe je zo'n 2 tot 2,5uur omdat je berg op en af gaat. Het regende overigens nog steeds maar dat maakte dit stuk eigenlijk juist heel spectaculair omdat er van iedere berg en waterval naar beneden stortte. Wauw! De highlights onderweg bewaarden we voor de terugweg, ook vanwege het barre weer, eerst naar Milford Sound om een boottocht voor vrijdag te boeken. Uiteindelijk vonden we een campingplek zo dicht als mogelijk bij Milford Sound, het laatste plekje voor die nacht. Oh en mam, onderweg moesten we door een 1200m lange tunnel, maar dat ging prima. ;-) In het "dorpje" was behalve een boekingsoffice en een bootterminal helemaal niets. Geen supermarkt, geen cafe, niets. We twijfelden tussen kayakken en een boottocht, maar het kayakken bleek vol te zitten, dus werd het de boottocht. Vrijdag om 13.00u en het weer zag er voor ons, zoals gepland, goed uit. In Milford Sound valt 200dagen per jaar regen, gemiddeld 7meter per jaar. Dus volgens de verkoopster van de boottochten is regen normaal, bewolking mooi en zon heel veel geluk. Afwachten wat het weer zou doen, want voorspellen is moeilijk. Eenmaal terug op de camping childen we in de mooie lounge, kookten we rijst met teryaki saus voor 2dagen, namen we een warme douche, deden we een ronde wassen en drogen en gingen we slapen. Benieuwd naar morgen!

Dag 53 - vrijdag 24 januari
Het eerste wat we doen als we wakker worden is uit het raampje kijken.. Zou het mooi weer zijn? Ja, zon! Yes. Na nog een warme douche (ja, als je een flink betaalde camping hebt moet je er ook gebruik van maken) en ons ontbijt gaan we alvast richting de terminal van de boten. Het weer om 11.00u is al goed, maar het is nog meer open getrokken als wij om 13.00u de boot op stappen. Overigens is het zo dat Milford Sound met regen minstens net zo spectaculair is vanwege de watervallen, maar wij hadden ons portie regen wel gehad en waren dus erg gelukkig met de zonvariant. :-) De boottocht op de Milford Cruise Encounter Nature was waanzinnig! We voeren weg vanuit de terminal met geweldige beelden van de fjorden. Encounter Nature werd letterlijk de natuur van dichtbij bekijken. We stonden aan de voorkant van de boot, die onder een waterval voer. Wij werden enigszins nat, de camera gelukkig niet. Naast het continue mooie uitzicht op de fjorden, zagen we zeehonden op een rots zonnen, gingen we een stukje op open zee (Tasman sea) en ging Jelle onder nog een waterval door. Deze keer met regenjas aan. Maar dat mocht niet baten. Dit was de grootste waterval, waar je alsnog supernat van werd! Ik wilde een foto maken van Jelle onder de waterval, maar dat leek me camera-technisch gezien niet zo handig. Bekijk vooral de foto's van Milford Sound, omschrijven is bijna niet mogelijk. Na de cruise reden we weg uit Milford Sound naar het beginpunt van de Key Summit Walk. Het bleek een behoorlijke klim omhoog te zijn maar, zoals bijna altijd, was het uitzicht WAANZINNIG. Misschien wel het mooiste wat we tot nu toe gezien hebben. Op het hoogste punt kon je 360graden rondkijken over 3 valleien. We namen ook de tijd om over de historie te lezen. Het is zo bizar je in te denken dat deze top heeel lang geleden onder zee lag. Dit is wat ons betreft echt Nieuw-Zeeland. Na de afdaling reden we door naar een camping die op de route lag, wederom in een geweldige omgeving. In Nieuw-Zeeland is alles mooi. Je kunt van alles wel genieten, waar je in Australië toch meer naar de highlights toeleefde. Dat het hier minder warm is, daar zijn we inmiddels wel overheen. ;-)

Dag 54 - zaterdag 25 januari
Na ons ochtendritueeltje met je hoofd wassen in een afwasbak met rivierwater en met je neus dichtknijpend op de "wc" (het gat in de grond) zitten, besloten we nog een wandeling te doen. Dit keer langs Lake Gunn, ongeveer 45minuten. We zagen veel Red Beech, dit zijn bomen helemaal begroeid zijn met mos vanwege het natte klimaat rondom Milford Sound. Ook hebben de bomen vreemde uitstulpsels, waarvan de natuur freaks er nog steeds niet over uit zijn hoe deze hier zijn gekomen. Eentje leek heel erg op het gezicht van een oud vrouwtje! Na deze frisse start van de dag reden we terug naar Te Anau, waar we een nieuwe voorraad boodschappen insloegen en eventjes dankbaar gebruik konden maken van de gratis wifi in de library. Vervolgens zetten we onze reis voort richting Queenstown; de zogenoemde "Adrenaline Capital of the World", met andere woorden; als je wilt bungeejumpen, skydiven, paragliden, raften etc. Dan moet je dat hier doen! Ik twijfel nog of ik nog een keer zal gaan Skydiven. Natuurlijk wil ik nog een keer na Zuid-Afrika! En waar anders dan hier kun je dat nog zo mooi doen? Maar het kost natuurlijk ook weer geld. Dus, als jullie nou allemaal even reageren met wat ik moet doen, dan kan ik een weloverwogen keuze maken. ;-) Even terug naar onze aankomst in Queenstown. De vliegtuigen landen hier praktisch naast de doorgaande weg, wat tot spectaculaire beelden leidt (we zullen nog een foto maken, beloofd). Een verkenningsrondje Queenstown leidde tot de aanschaf van mijn eerste (!!!) paar oorbellen op deze reis. Het is een wonder. Het zonnetje brak zowaar door en eindelijk weer even op slippertjes en in de korte broek op pad. Heerlijk! We reden door naar de 12 Mile Delta campsite, direct gelegen aan een groot meer. En op dit soort plekken, met heerlijk weer, is kamperen leuk! Ja, echt. We maakten heerlijke tortilla's, dronken biertjes en wijntjes. Dit is het goede leven. Heerlijk! Jelle deed een poging onze Solar Shower (een zak met water die je op het dak van de camper legt en waar je dus vervolgens onder gaat staan douchen) te proberen, maar dit werd nog niet echt een geslaagde poging. Hopelijk later beter nieuws hierover!

En vandaag (zondag) regent het helaas weer, dus alle tijd om jullie te voorzien van dit ietswat lange reisverslag. ;-) De komende week ziet er prima uit qua weer, dus de vooruitzichten zijn goed!

We zijn benieuwd naar jullie reacties!

Jelle & Anke